Joe Henry - Keurig en eerlijk

Ancienne Belgique, 5 februari 2018

Stipt om halfnegen stapte een nette heer met een BCBG-look op de scène van een slechts half volgelopen AB voor wat een even keurig als eerlijk concert zou worden. Joe Henry deed op zijn tournee ter promotie van zijn nieuwe cd ‘Thrum’ ook Brussel ("your beautiful city") aan.

We moeten al nuanceren want naar eigen zeggen stond hij eerder afkerig tegen het voorstellen van songs uit een nieuwe cd omdat songwriting voor hem – dat kwam in zijn uitleg tussen de songs voortdurend aan de oppervlakte – eerder iets was als het bijhouden van een dagboek van het onderbewuste, dat hem bovendien hielp om met sommige gevoelens of situaties in het reine te komen. Het optreden was dan ook geen schaamteloze aaneenschakeling van songs uit het nieuwe studioproduct. Hij offreerde nieuw werk, maar met stijl en zonder overdaad, zoals het een nette heer betaamt.

Joe Henry opende meteen raak met een beheerste en doorleefde versie van Trampoline en het mooie Odetta. Hij is van vele markten thuis en ook als producer wordt hij zeer gewaardeerd; de in maart te verschijnen nieuwe cd van Joan Baez zal daarvan ongetwijfeld een voorbeeld zijn. Baez heeft voor die cd Civil War gecoverd en Henry bracht dat ook nog eens voor het Brusselse publiek; nadat hij het opnieuw geleerd had, gaf hij bescheiden toe.

Climb was het eerste nummer uit de nieuwe plaat. In dat eerste, uptempo pakketje uit ‘Thrum’ zaten ook nog Believer, volgens Henry een kruisbestuiving van Amazing Grace met Let’s Get It On, en het nogal uitgesponnen, maar mooie Blood Of The Forgotten Song. Lead Me On was een geïnspireerde hommage aan Kris Kistofferson; Sold leek te langdradig, maar met Grave Angels, een indringende song over het huwelijk, herpakte Henry zich en zijn versie van Our Song achter de piano vormde een stemmige afwisseling.

Nadien passeerde nog een tweede triootje uit Henry’s jongste. The Glorious Dead, Hungry, waarbij hij ons precies uitlegde welke methode hij hanteerde bij het songschrijven, en het gewild positieve Keep Us In Song, dat hij geschreven had vlak na de verkiezing van “The Donald” tot president. Henry zei toen tot tranen toe in zak en as gezeten te hebben; het was oude knar Harry Belafonte, een man van vele oorlogen, die hem er weer bovenop geholpen heeft en de inspiratie voor de song leverde. Henry sloot af met Eyes Out Of You.

Nog één keer kwam hij terug voor de gecombineerde bis Short Man’s Room, dat overvloeide in For The Good Times, meteen een mooie ode aan Kris Kristofferson, één van zijn idolen. Het publiek applaudisseerde hartelijk en ging duidelijk tevreden de zaal uit. Joe Henry beloofde terug te komen; de meeste toeschouwers ook, daar twijfelen we niet aan.