Julia Jacklin - Nostalgie en gebroken verlangens

undefined, 11 februari 2017

Ver weg in het prachtige Blue Mountains-gebergte in Australië, kreeg Julia Jacklin een gitaar in handen gestopt door een bevriende metalhead op de middelbare school. Geïnspireerd door melodieën van Gillian Welch en teksten van Leonard Cohen, begon ze dromerige folkliedjes te schrijven, vertwijfeld of iemand er ooit naar zou willen luisteren. 

Julia Jacklin - Nostalgie en gebroken verlangens

Haar debuutplaat is een tijdloos meesterwerk geworden die deze verborgen pareltjes voor de buitenwereld doet stralen. Het eerste optreden van een lange tournee opende ze met het prachtige Hay Plain waarbij uitgestrekte melodieën fluctueren met gebroken verlangens.

De pracht van Julia Jacklins songs zit hem veelal in de nostalgische droefheid. De set telde één cover en laat dit nu net één van onze favoriete nostalgische kunststukjes zijn. De band transformeerde Someday van The Strokes in een trage ballade, die deed zweven in grootsheid terwijl de teksten van Julian Casablancas vlotjes door de ziel sneden.

Maar zoals dat gaat met mooie liedjes, komt het einde veel te vroeg. Voor we het goed en wel beseften was er Pool Party. Het nummer dat ons oorspronkelijk in zwijm deed vallen voor een stem die we te danken zouden hebben aan Britney Spears. Een tienjarige Julia Jacklin zag Britney doorbreken en besloot zangles te gaan volgen.  

Helemaal alleen bracht ze tot slot nog Don’t Let The Kids Win. Een wondermooi nummer en een garantie op vier minuten kippenvel.

Over een bisnummer had Jacklin voor haar eerste headlineshow nog niet nagedacht, maar het dolenthousiaste publiek zomaar achterlaten, lag ook niet in haar aard dus ging ze in op het eerste het beste publieksverzoekje en bracht ze nog het strelende Sweet Step. “Dancing for yourself ain’t bad when you’re dying to find that sweet step that will help to free your mind”.

De intensiteit van een eerste show en de perfectie van iemand die al jaren lang niets anders gedaan heeft met als resultaat een set die we niet snel zullen vergeten.

11 februari 2017
Jorik Antonissen