Klaus Schulze feat. Lisa Gerrard - De oude man en de diva

Ancienne Belgique, Brussel, 28 september 2009

De gezondheisdtoestand van Klaus Schulze leidde eerder deze week tot annulatie van een paar concerten. Gelukkig hield de tweeënzestig jarige man zich kranig in de AB, want anders hadden we een wel héél speciaal concert moeten missen.

Zelden maakten we een uitverkochte AB mee die zo sereen en rustig was. De zitjes werden voor de gelegenheid tot ver in de zaal uitgerold, waardoor de ruimte voor het podium beperkt was. Maar op geen enkel ogenblik had je het gevoel dat het drummen werd. Het moet gezegd dat de fans van Klaus en Lisa nette, gemanierde mensen zijn.

Schulze opende de avond met een vierstemmige koraal dat haast Gregoriaans klonk, ware het niet dat de monniken voor de gelegenheid door de vocoder werden gewrongen. Je kon haast een speld horen vallen terwijl de man, gezeten op een bureaustoel te midden van een imposante synthesizer-opstelling, een massief klanktapijt uitrolde.

Met een speels gebaar lonkte Klaus daarop Lisa Gerrard uit de coulissen. Gehuld in een gewaad van rood velours (het blijft de frontdame van Dead Can Dance) mocht Lisa een massaal applaus in ontvangst nemen voor ze nog maar een noot gezongen had.

Gerrard fixeerde haar blik in de zaal en sperde haar ogen wijd open. Schulzes klanktapijten bleven vanaf dan eerder bescheiden,alhoewel het bij momenten haast griezelig was hoe perfect de synthesizers de vocalen van Lisa aanvulden. Het palmares waaruit Lisa Gerrard kan putten kwam uitvoerig aan bod, en we konden de lieve dame op geen enkel moment van bloedarmoede betichten.

Je merkte dat het publiek vanavond was verdeeld in Klaus Schulze-fans enerzijds en Lisa Gerrard-adepten anderzijds, De ene mekkerden dat Klaus meer op de voorgrond had mogen komen, de anderen zeurden dat Lisa's vocalen soms overstemd werden door de batterij synths. Zelf konden we Klaus' werk wel smaken, maar verviel de brave man vaak in monotone strijkerpartijen. In de jaren tachtig was zoiets nog gepermitteerd, ondertussen zijn we al meer gewend. Dat Klaus wel bij de tijd kan klinken bewees hij in het tweede luik van het concert, waarbij de percussie en opzwepende arpeggio's ons om de oren vlogen.

Dat er zelfs een bisronde afkon, maakte de avond compleet. Als het aan ons lag vielen we Lisa Gerrard om de hals voor die quasi-perfecte performance. Wie dit concert meemaakte kan er nog lang van nagenieten, en dat we het mochten meemaken op anderhalve meter van Gerrard, kijk, daarvoor mogen ze ons altijd wakker maken. In één woord, prachtig!