Kurt Vile & The Violators - Opvallend goedgehumeurd

Openluchttheater, 4 juli 2017

Vier uitstekende platen op rij heeft Kurt Vile al gemaakt dus misschien moeten we eens bijna gaan stoppen om Kurt Vile te beschrijven als “die kerel die ooit in The War On Drugs gezeten heeft.” Waarom Kurt een bezoekje had gepland aan het Openluchttheater Rivierenhof is ons niet meteen duidelijk, want zijn meest recente plaat – ‘b’lieve I’m goin’ down’ – dateert al uit 2015 – maar hij was er en dat was het belangrijkste. En hij was verdomd goedgehumeurd. 

Kurt Vile & The Violators - Opvallend goedgehumeurd

Het Openluchttheater was trouwens zo goed als volgelopen voor Kurt Vile & The Violators, het zoveelste bewijs dat een artiest de steun van de radio niet noodzakelijk nodig heeft om een publiek te kunnen vinden.

Beginnen met Jesus Fever is sowieso een goed idee, want een topnummer en stevig genoeg om het publiek de set in te loodsen. Ook het daarop volgende I’m An Outlaw, waarvoor hij zijn banjo boven haalde, bewees nog maar eens waarom Kurt Vile twee jaar geleden in vele eindejaarslijstjes te vinden was. We werden trouwens ook echt geraakt door That’s Life, Tho (Almost Hate To Say). Het is een voorbeeld van één van die nummers waarin Kurt Vile in één zinnetje de depressiviteit van het leven kan vatten, zonder depressief te klinken. Hier was er bijvoorbeeld “Ain't it exciting, the way one can fake their way through life”, bij het prachtige Runner Ups verderop in de setlist uit ‘Smoke Ring For My Halo’ “My best friend’s long gone but I got runner ups.” Of zoals ze bij ons zeggen: ander en beter.

Kurt had trouwens zijn goede humeur meegebracht en was zo spraakzaam dat het bijna verdacht werd. Hij zei zeker een dozijn keer “I love you” en één keer ging het zelfs van “You look hot” tegen het collectieve publiek.

Zeiden we al dat hij goedgehumeurd was? Kurt maakte ook grapjes. Toen hij zich van volgende nummer vergiste – hij wilde KV Crimes inzetten terwijl het eerst nog de beurt was aan Pretty Pimpin’ – zei hij “This is a song almost as good as KV Crimes.” Een giecheltje ontsnapte ons.

De afsluiter Freak Train plukte Vile uit ‘Childish Prodigy’, eentje voor de kenners, om dan voor de bissen nog eens aan te lopen bij moois uit respectievelijk ‘b’lieve i’m goin’ down’ (Wild Imagination) en ‘Smoke Ring For My Halo’ (het prachtige Baby’s Arms).

Daarmee kwam een ingetogen einde aan een prachtig concert van een Vile die we zelden beter gehumeurd hadden gezien. En onze laatste gedachte was: die ingetogen, ietwat verlegen Kurt voelt zich hier, in de kleinere openluchttheaters, waarschijnlijk beter dan dat hij met The War On Drugs het volgende najaar de arena’s zou moeten gaan afschuimen. 

5 juli 2017
Geert Verheyen