Lambchop - Evenwichtig

De Roma, 29 oktober 2017

Lambchop is inmiddels anderhalf jaar aan het touren met het nieuwe werkstuk ‘Flotus’. Gisteren was een Brugse Schouwburg getuige van een prachtconcert, deze avond was het de beurt aan een goed gevulde Roma. 

Rond de klok van achten dook het drietal uit de coulissen om er meteen een prachtig Writer tegenaan te gooien, één van de vele songs die de groep uit ‘Flotus’, het meest recente Lambchop-album, zou presenteren. Het verhaal rond die plaat is stilaan bekend: frontman Kurt Wagner wilde een Lambchop-plaat maken als ode aan zijn lieftallige vrouw, een album dat ook in de dagen van streaming, smartphones en hiphopbeats overeind zou blijven. Dat leverde misschien wel het meest verrassende Lambchop album op tot nog toe.

Jarenlang stond het uit Nashville afkomstige Lambchop immers garant voor verstilde en een krop in de keel bezorgende altcountry met stilistische en verfijnde meesterwerkjes als ‘Is A Woman’, ‘Nixon’, en ‘Mr. M’. Op ‘Flotus’ draait de muzikale koers van Wagner en co rond samplers, vocoders en spaarzame, ambient elektronica; een aanzienlijke koerswijziging waarmee Lambchop uit een wel heel ander vaatje tapt. Maar het nieuwe materiaal bleef goed overeind.

Op het podium zagen we, net als eerder dit jaar in de Brusselse Botanique, een tot de essentie gestript Lambchop: frontman Kurt Wagner (vocals, gitaar, samplers, laptop), bassist Matt Swanson en pianist Tony Crow. Meer was ook niet nodig. Wagner was in de weer met allerhande krautrockerig aandoende samples en loops en manipuleerde zijn vocals zodanig manipuleerde dat je ze soms totaal niet meer herkende. Ook Tony Crow toverde af en toe, naast de occasionele (belegen) grap, ook regelmatig sprankeltjes magie uit zijn piano.

De groep leek zichzelf net iets meer vrijheid te gunnen en wilde loskomen van de promotionele druk rond dat nieuwe album. Dat merkte je aan de manier waarop de groep een handvol parels uit ouder werk opdiepte waaronder The Decline Of Country And Western Civilization (‘Damaged’) of het knappe tweeluik Gone Tomorrow en 2B2 (‘Mr. M’). Zo kreeg je een afwisselende set te horen, waarin aandacht werd besteed aan de moderne sound vol digitale beeps, clicks, sonische ritmepulsen en vocale manipulaties in songs als Old Masters, Harbour Country of JFK naast ander werk uit de Lambchop-catalogus zoals krop-in-de-keelmoment My Blue Wave.

De stemmanipulaties maakten het soms lastig om de beeldende, maar vaak ook cryptische teksten van Wagner te verstaan. “Yeah, I talk too much”, reageerde de introverte Wagner dan lakoniek tijdens JFK, als was het een poëtische reactie op de information overload die onze huidige tijd kenmerkt. “We must spread a culture of understanding”, liet hij zich even later ook nog ontvallen.

Maar de groep gaat nog steeds op zoek naar poëtische schoonheid (de feelgood van Gone Tomorrow) en gaf dat vorm in aangrijpende countrysoul met een toefje hitsige r&b. In sommige songs leek het zelfs dat Wagner de concurrentie aanging met D’Angelo en publiekelijk wilde laten horen dat ook zij aangegrepen werden door het verlies van Prince (When You Were Mine). Zodoende kreeg je hier een muzikale mix van zowel herfstige warmte als doorleefde nachtclubblues gepresenteerd.

Wagner croonde als vanouds, maar deze keer door de vocoder, aangevuld met samplers en triphopbeats terwijl Swanson en Crow de ideale metgezellen vormden voor de minimalistische Lambchop-sound die het ene moment poppy was om vervolgens heil te zoeken in sluwe en verleidelijke dansbaarheid (“Just do the Hustle”, klonk het zelfverzekerd in The Hustle).

Maar het was allemaal evenwichtig en beknopt, zeker tijdens door moderne technologie en escapisme gedomineerde songs als In Care Of 8675309, waarbij Wagner gebruik maakte van een aan elkaar geplakt, lijvig tekstvel, of The Hustle. Vanwege de grote openheid en vrijheid op kon het eigenlijk alle richtingen op gaan.

Lambchop liet in De Roma een evenwichtige indruk na en illustreerde dat ‘Flotus’ naadloos in het oeuvre past. ‘Flotus’ of ‘For Love Often Turns Us Still’ was meteen ook de rode draad door dit concert; de verstillende, maar ook helende kracht van de liefde die, als het er echt op aan komt, altijd wint.