Liam Gallagher - Bootje varen

Live stream, 5 december 2020

Dua Lipa heeft vorige week de lat gelegd met haar live show via streaming. Vijf miljoen betalende streamers scoorde ze ermee. Liam Gallagher is de volgende in ons rijtje liveshows. Dua Lipa bracht de hare vanuit een loods, romantische ziel Gallagher trok met een boot de Theems op.

Je merkt het aan alles: artiesten willen spelen. Streamingshows worden frequenter, enerzijds omdat het een manier is om geld in het laatje te brengen, anderzijds om toch nog enige connectie te maken met de fans en om je muziek te kunnen spelen met het gevoel dat er iets op het spel staat. Het is immers allemaal live.

Dat laatste geldt niet altijd. Liam Gallagher en band vaarden dan wel op de Theems, de show werd een maand geleden al opgenomen. Toch had je hier ook het momentum van de streamingshow: het is nu of nooit. In tegenstelling tot een film die je bestelt, wanneer je er zélf zin in hebt, bepaalt bij het streamingconcert de artiest nog altijd de timing.

Voor de gelegenheid begon hij met Hello, de openingstrack uit ‘(What’s The Story) Morning Glory’ die hij voor het eerst in zijn solocarrière bracht. De tekst van Hello was dan ook gruwelijk toepasselijk, bedachten we ons toen we Liam “And it's never going to be the same / 'Cause the years are falling by like the rain / It's never gonna be the same / 'Til the life I knew comes to my house and says / Hello, hello (it's good to be back)”, hoorden zingen.

Het was een opluchting om nog eens een echte band te zien spelen. Een band die er ook zichtbaar zin in had. Liam Gallagher zal nooit meer bewegen dan strikt noodzakelijk, in zijn kenmerkende houding met de handen op de rug, maar stiekem zal hij er ook wel van genoten hebben.

Bij een concert van Liam blijft het helaas wel nog altijd vooral wachten op de nummers van Oasis die toch nog net dat beetje meer panache hebben dan het solomateriaal. Er is niets mis met Wall Of Glass, maar het kan de concurrentie met Fade Away niet aangaan. Once is best te pruimen (het was zowat het enige rustmoment in de set), maar het verdwijnt in het niets in vergelijking met Cigarettes & Alcohol of Supersonic.

Liam weet dat ook, want dat is de reden waarom hij de solonummers telkens voornamelijk in de eerste helft van de set stopt en afsluit met enkele knallers van Oasis. Het is wel fijn dat hij in het oeuvre van zijn voormalige band blijft duiken en om de zoveel tijd van een vergeten oudje het stof afblaast. Zo was deze keer Headshrinker de aangename verrassing, een nummer dat door Oasis zelf amper werd gespeeld en na 1995 nog maar één keer live werd gespeeld. Het was hier een absoluut hoogtepunt.

Dezelfde drive, die we in Headshrinker voelden, vonden we ook terug in Greedy Soul, veel vroeger in de set. Dat waren voor ons de absolute hoogtepunten. Heel de avond zaten we al uit te kijken naar überklassieker Champagne Supernova, maar net voor dat nummer verdwenen de gitaren, die er zo centraal in staan, en werd er gekozen voor een soort van makke kerstuitvoering, kort en met de piano centraal. Waar we graag op een hoogtepunt waren geëindigd, werden we huiswaarts gestuurd met die teleurstelling en – voor wie tot na de aftiteling wachtte – een performance van de al even makke kerstsingle All You’re Dreaming Of.

Het einde was dus een anticlimax, maar toch hebben we van deze show genoten, varend in het nachtelijke Londen met de nodige shots op de London Bridge en een London Eye. Nu is het wachten op de eerste streamingshow in de lucht.