Lisa Hannigan - Een sprookjesboek op zichzelf
Botanique, 6 april 2017
Bij het horen van de naam Lisa Hannigan is het moeilijk om het niet over Damien Rice te hebben. Niet dat wij een onbedwingbare drang hebben om van elke snijdende break-up song de achterliggende geschiedenis tot in de diepste essentie te onderzoeken, maar wanneer Damien Rice acht jaar nodig heeft om zijn mooiste, eerlijkste en gevoeligste plaat tot nu toe uit te brengen, is de interesse naar deze mysterieuze Hannigan gewekt. De Ierse folkprinses verdween de laatste jaren wat uit belangstelling en dat is zonde, want Damiens ‘Favourite Faded Fantasy’ is een sprookjesboek op zichzelf. En nu geen woord meer over Damien Rice.
De avond begon al sprookjesachtig met Saint Sister. Atmosferische folknummers over de feeën die hen wakker houden in de nacht. Maar de feeën stonden op het podium vanavond. Twee prachtige stemmen en de schoonheid van een harp. Wat ontbrak, was net dat tikkeltje perfectie in de uitvoering, maar dat vergaven we hen voorlopig moeiteloos terwijl we wegdroomden bij rustgevende harpmelodiën en een volle, zachte percussie. Percussie op diezelfde harp die in een loopstation werd gestopt. Een moderne techniek die plots eeuwenoud klonk.
Het eerste sprookje waar Lisa Hannigan ons mee naartoe nam, was dat van de Chinese nachtegaal. Met schuin gehouden hoofd bespeelde ze het harmonium en zong ze met rustgevende nachtegaalstem het openingsnummer Ora. De keizer is genezen. Verder wegdromen deed het publiek tijdens het bekender klinkende Snow. “We were sunk like treasure”, ook het meisje met de zwavelstokjes sterft gelukkig.
Wanneer het tempo voor de eerste keer de hoogte in gaat, valt het op hoeveel zin Lisa Hannigan heeft in de avond en hoe hard het publiek al was ingedommeld. Alsof de gehele Orangerie zich aan een spinnewiel prikte. Niet verwonderlijk als net daarvoor “O Sleep come for me / I will come willingly / like a leaf from a tree in October”, werd begeleid door een diepe accordeon. Aan beeldspraak overigens geen gebrek.
Lisa wisselde gretig af tussen het harmonium, de akoestische gitaar of ze greep tussendoor al eens naar een mandoline of een ukulele. Ook in haar stemgeluid zocht ze op prachtige wijze de variatie op. Subliem hoe ze wist te snijden door bewust uit te schieten terwijl ze op het solo gebrachte Little Bird de woorden “When the time comes and rights have been read / I think of you often, but for once I meant what I said” zong. Belofte maakt schuld, we maken geen insinuaties.
Wie het volk, dat naar de Botanique was gekomen voor deze Ierse prinses, eens vluchtig aanschouwde, zou haast gaan denken dat er een leeftijdsgrens was gesteld. Niets is minder waar, want dit was een kindvriendelijk sprookje, al was het maar vanwege de goede afloop. Een zinderend Knots met Lisa Hannigan vrolijk en funky op de ukulele. En dan moest het grote volksfeest nog komen.
Voor de bisronde haalde Hannigan de meisjes van Saint Sister weer op het podium. Drie feeën zongen Anahorish a capella om vervolgens als de ultieme folkband zinderend af te sluiten met A Sail. Het sprookje was over. Dat we nog lang en gelukkig mogen leven.