Little Steven & The Disciples Of Soul - Man met een missie

De Roma, 24 juni 2017

Little Steven Van Zandt houdt niet van stilzitten. Even geen tournee met Springsteen, even geen tv-reeks op te nemen? Dan verzamelt hij een bende Disciples Of Soul, haalt hij voor het eerst in vijfentwintig jaar het solowerk van onder het stof en vult hij de setlist aan met covers van bands, die hij bewondert, en songs die hij voor anderen schreef. Dat dat een intense set oplevert, hoeft geen betoog.

Little Steven & The Disciples Of Soul - Man met een missie

De setopener en titeltrack van de nieuwe plaat, Soulfire, schreef Van Zandt met The Breakers, één van de vele jonge bands die hij op zijn platenlabel Wicked Cool Records promoot. Met een veertienkoppige band kan het niet anders dan dat de arrangementen bijna uit de naden barsten. Iets gelijkaardigs bedachten we ons bij de goudglitterkleedjes van de drie frontaal uitgestalde zangeressen; zoals zij met de "longen" staan te zwiepen, moet het garen wel van een industriële kwaliteit zijn. Gelukkig waren dat niet de enige kwaliteiten die zij tentoonspreidden.

Na Coming Back (dat Van Zandt schreef voor Southside Johnny And The Ashbury Jukes) en het gospelachtige Among The Believers (geschreven voor Darlene Love) ruilde Van Zandt zijn kenmerkende Strat voor een Les Paul en gooide een paar lange BB King-achtige solo's tussen de intense stamp van The Blues Is My Business. Enkele blazers mochten ook voor het voetlicht treden, en we bedachten ons dat een dergelijk feestje bij de meeste artiesten de showstopper zou zijn, terwijl we hier nog maar drie nummers ver zijn in de set.

Het viel op dat Van Zandt niet zo 'n sterke zanger is, een beetje als John Hiatt op een mindere dag. De stem verzoop meestal ook in de overdaad aan instrumenten. De gitaarsolo's werden dan naar voor gemixt en het was fijn om Van Zandt zijn gitaartalent nog eens te zien demonstreren. Tussen de songs door haalde hij herinneringen op aan Southside Johnny, Gary U.S. Bonds en andere vrienden van vroeger, of vertelde hij kort over de geschiedenis van de rock-'n-roll; een man met een missie.

Voor Gary U.S. Bonds schreef hij Standing In The Line Of Fire, dat hij omtoverde tot een ode aan Ennio Morricone. Dat hij mee is met zijn tijd bewees hij door via zijn "twitter thing" ingediende verzoekjes van fans in te willigen. Zo belandde Angel Eyes hier op de setlist. De solo deed denken aan de Allman Brothers Band. Qua volgepropte arrangementen en soms wat wisselvallig vocaal werk hadden we dan ongeveer genoeg gezien. En alsof Van Zandt onze gedachten kon lezen, schakelde hij over op Isaac Hayes-achtige wah-wahgitaren voor James Browns Down And Out In New York City.

Princess Of Little Italy was, wat ons betreft, de absolute topper van de set. De blazers en zangeressen werden even wandelen gestuurd. En in klein comité kwam deze song heel mooi tot zijn recht. We hopen dat Van Zandt onze raad om eens met een garageband op toer te gaan ooit ter harte neemt.

De set werd afgesloten met een potje reggae (Solidarity, Leonard Peltier, I Am A Patriot) en nog wat jarentachtigkeyboards voor Out Of The Darkness. We geloofden het als Little Steven I Don't Wanna Go Home zong - ook weer van lang geleden met Southside Johnny. Aan intensiteit heeft hij nog niks ingeboet. De set zakte geen moment in, zelfs zonder grote hits of meezingers. We zagen dan ook enkel blije gezichten in de zweterige club die De Roma intussen geworden was.

25 juni 2017
Stefaan Van Slycken