Lokerse Feesten 2018: Front 242, Gary Numan, ... - Verovering in guerrillastijl
Grote Kaai, 10 augustus 2018
Tijdens deze editie van de Lokerse Feesten werden we reeds getrakteerd op erg uiteenlopende weersomstandigheden, gaande van verzengende hitte tot fel onweer. Maar op dag negen konden we eindelijk opgelucht ademhalen en bij ideale zomertemperaturen genieten van een topaffiche voor liefhebbers van new wave en elektronische dansmuziek tout court.
Cultheld Gary Numan mocht als eerste het grote podium op de al even Grote en reeds goed gevulde Kaai bestijgen. Hij is de laatste jaren aan een straffe comeback op het muzikale voorplan bezig, na een tijdje in de underground vertoefd te hebben. In Lokeren was de setlist dan ook voornamelijk samengesteld uit het prima songmateriaal uit ’s mans twee meest recente albums ‘Splinter (Songs From A Broken Mind)’ en ‘Savage (Songs From A Broken World)’.
Op een stevige, industriële leest geschoeide maar donkere en meeslepende nummers als Everything Comes Down To This, Here In The Black, Pray For The Pain You Serve en When The World Comes Apart gingen er bij ons in als zoete koek. Ook het geduld van wie op de oude krakers (Metal, Cars, Are Friends Electric?) zat te wachten, werd beloond. Maar ons hoogtepunt vormde toch het okselfrisse My Name Is Ruin, waarin Gary’s dochter Persia de backing vocals voor haar rekening nam.
Zei daar iemand hoogtepunt? Onze nationale electronic body music-trots Front 242 veroverde vervolgens in onvervalste guerrillastijl, ondersteund door alweer prachtige visuals en voor de tweede maal in hun jarenlange carrière, het verzamelde publiek op de Lokerse Feesten.
Slechts een paar mooie rustpuntjes (Triple X Girlfriend, Loud), waarin Jean-Luc De Meyer op vocaal gebied mocht schitteren, waren ons gegund; voor de rest varieerde het tempo van de show naar goede gewoonte van eerder ingehouden en onderhuids dreigend (Moldavia, Take One, Commando Mix) tot bijzonder energiek en dwingend (Body To Body, Funkahdafi).
Het was weer genieten met de grote G van gevaarlijk, want dat is nu eenmaal de reputatie die de groep al decennia met zich meetorst. Maar in feite zijn het watjes die de gave bezitten om pareltjes van elektronische popsongs te componeren; als we klassiekers als Quite Unusual, U-Men, Don’t Crash en No Shuffle zo mogen omschrijven tenminste.
Dat het er voor het podium niet bepaald rustig aan toe ging in het publiek, zal u, als u al eens eerder een Front 242-optreden hebt bijgewoond, wellicht niet verbazen. Dat kleppers als hitsingle Headhunter, Im Rhythmus Bleiben en Welcome To Paradise tot het einde werden opgespaard, evenmin. Dat ene, geweldige bisnummer(W.Y.H.I.W.Y.G) was dubbel en dik verdiend.
Diehard new wavers konden hierna de biezen pakken, openminded muziekliefhebbers, die graag verder dansten, mochten nog even blijven. Er stonden immers nog twee veelbelovende dj-sets op het programma vanavond. De eerste was voor rekening van 2manydjs, het alter ego van de broertjes Dewaele die op donderdag met Soulwax nog voor één van dé hoogtepunten van deze Lokerse Feesten tekenden.
En ook als deejay-duo geven ze al vijftien jaar lang de “concurrentie” het nakijken. Nu ja, concurrentie? Persoonlijk kennen we niemand die op even onnavolgbaar creatieve wijze de kunst van het platendraaien beheerst: de beste danstunes uit vele decennia popmuziek (disco, pop, acid, new beat, house, techno…) worden naadloos in elkaar gemixt terwijl achter hen hoezen worden geprojecteerd, maar ook tot leven lijken te komen dankzij verbluffende visuele hoogstandjes.
Dance till you drop is hierbij het enige devies en dat mochten enkele tientallen enthousiastelingen (na een oproep van de organisatie enkele weken terug) ook live op het podium komen doen tijdens de set van 2manydjs.
Het feestje werd deze zaterdagnacht in gepaste stijl afgesloten op het hoofdpodium door de Cherry Moon Legends (Yves De Ruyter, DJ Ghost, Youri Parker en Quincy), die ervoor en erna ook al de Red Bull Elektropedia Room inpalmden en nu dus ook in open lucht en gezamenlijk hun ding mochten doen. De Lokerse Cherry Moon, ooit één van de meest gekende dancings van ons land, behoort ondertussen immers alweer geruime tijd tot het collectieve geheugen, maar elektronische dansmuziek en raves (zie ook het optreden van The Prodigy eerder deze week) zullen zonder twijfel àltijd blijven bestaan. En maar goed ook!