Lokerse Feesten 2018: Judas Priest, ... - Overname van de macht

Grote Kaai, 4 augustus 2018

Qua diversiteit zit het op de Lokerse Feesten wel snor. De eerste zondag is de dresscode steevast zwart en gaat de volumeknop op elf. Onder meer Judas Priest en Gojira kwamen de sfeer verzorgen op de jaarlijkse metaldag aan de Grote Kaai.

Om de festiviteiten te openen kwam Diablo Blvd eerst even vaarwel zeggen tegen het Lokerse publiek. Dat publiek werkte zichzelf in de zomerse hitte nog wat meer in het zweet. Frontman Alex Agnew hield zijn jasje toch maar aan, want "wie cool wil zijn, moet maar zweten", waarna de Antwerpse comedian nog even wat reclame maakte voor de afscheidsshow van zijn band in de AB. Ook zijn opmerking over Belgische bands die te vroeg geprogrammeerd stonden, passeerde, net zoals op Graspop. Tussendoor gelukkig ook veel muziek. Met afsluiter Black Heart Bleed kon de Grote Kaai al een eerste keer echt massaal meezingen.

Vestimentair had At the Gates-frontman Tomas Lindberg alvast dezelfde fout gemaakt als Agnew, maar zijn vest ging halverwege toch aan de kapstok. De Zweden gingen van start met het nieuwe As We Drink From The Night Itself. Lokeren bleek net iets minder vertrouwd met hun discografie dan met die van de Vlaamse voorgangers. De Nederlandse zinnetjes van Lindberg konden alvast op applaus rekenen. De nummers moesten het voornamelijk met eerder tam geheadbang stellen. Het was overigens nog steeds snikheet op het kleine pleintje. Zo heet zelfs dat aan het einde van Blinded By Fear  (voor veel aanwezige metalheads toch een punt van herkenning) plots één van de monitoren voor rookmachine wilde spelen. Meteen kwam een crewlid het ding ontkoppelen en een nieuwe plaatsen.

Aan enthousiasme is er bij Steel Panther meestal geen gebrek. Het Amerikaanse viertal parodieert de beruchte glamscene van de jaren tachtig alsof ze tien jaar lang op de sunset strip hebben gekampeerd. Veel blabla en weinig boemboem, klinkt het dan vaak bij metalpuristen. De bindteksten tussendoor zijn dan ook vaak langer dan de nummers die ze spelen, maar dat is nu eenmaal Steel Panther. If you're taking them seriously, you're gonna have a bad time. Gitarist Satchel las van zijn hand zinnetjes af als "Ik hou van poesjes", "Laat mij uw titten zien" en de evergreen "Michael heeft een kleine lul"; drummer Stix Zedinja imiteerde even de eenarmige Def Lepparddrummer Rick Allen en frontman Michael Starr speelde iets later treffend voor Ozzy toen de band Crazy Train inzette. Lokeren kon het Amerikaanse metaltheater wel smaken. 17 Girls In A Row ging traditiegetrouw gepaard met een ware podiuminvasie van huppelkutjes en afsluiten werd er gedaan met meebrullers Community Property en Death To All But Metal. Voor een goed concert was er inderdaad veel te veel gebrabbel en te weinig muziek, maar enterainment draait om veel meer; en dat beseft Steel Panther als geen ander.

Volgende op de lijst was het Franse Gojira, dat zich meer en meer opwerpt als chouchou van metalliefhebbers wereldwijd. Geen bindteksten daar, frontman Joe Duplantier en co gingen met Only Pain straight to business. Het viertal uit de Bayonne speelde relaxt. Ze maakten zelfs tijd voor de geweldige intro van Flying Whales. Bassist Jean-Michel Labadou  - wat een heerlijke Franse naam toch - sprong als bezeten op de loodzware riffs. Duplantier krijste zich de longen uit het lijf. Wie zich afvroeg wie binnen enkele jaren de plaats van de grote metalnamen zou kunnen innemen, wist zich van antwoord gediend. Duplantier had daar geen zorgvuldig ingestudeerde Nederlandstalige woordjes voor nodig. Nieuwe nummers als Stranded en Silvera stuwen de liveperformance naar een nog hoger niveau. Gojira is klaar om de wereld te veroveren.

De oude leeuwen zijn weliswaar nog lang niet met pensioen, dat mocht Judas Priest dan weer komen bewijzen. Vocaal gezien lijkt er op frontman Rob Halford nog absoluut geen sleet te zitten. De man krijste zich weer te pletter. Toch leek het publiek even in slaap te zijn gevallen, toen de grote banner bij de eerste tonen van Firepower naar beneden kwam. Ook ondermeer Grinder en het nieuwe Lightning Strike passeerden eerder geruisloos. Het eerste nummer dat echt massaal enthousiasme wist los te maken was warempel Turbo Lover vanop het vermaledijde 'Turbo'. Gitarist Ritchie Faulkner deed alle moeite van de wereld en haalde zijn coolste moves boven.

Toch stond de Lokerse menigte te wachten op de hits. Met achtereenvolgens Freewheel Burning, You've Got Another Thing Coming, Hell Bent For Leather en afsluiter Painkiller werden ze plots op hun wenken bediend. Net zoals enkele maanden geleden op Graspop kwam Glenn Tipton nog wat encores meespelen. Met Metal Gods, Breaking The Law en Living After Midnight konden zij, die kwamen voor de hits, zich nog eens goed uitleven. Judas Priest is nog lang niet versleten, maar na bijna identiek dezelfde show op Graspop lijkt het vet toch even van de soep. Gelukkig bewees Gojira alvast helemaal klaar te zijn voor de overname van de macht. Niet dat dat voor ons al meteen moet gebeuren.