Lokerse Feesten 2018: Simple Minds, Arsenal - Simple Minds ontgoochelen
Grote Kaai, 2 augustus 2018
Op papier zag de affiche van de openingsavond van de Lokerse Feesten er best aantrekkelijk uit. Niet te verwonderen dan ook dat het stadsfestival al meteen van start mocht gaan met een uitverkocht plein. Al vragen we ons achteraf af of het headliner Simple Minds was die al dat volk op de been bracht (en of dat al dan niet terecht was) of toch vooral Arsenal.
Toen we postvatten voor het hoofdpodium, was Jasper Steverlinck al aan zijn set bezig. Hij bracht eerder dit jaar een tweede soloalbum uit, ‘Night prayer’, waarop hij gevoeliger en intimistischer klinkt dan ooit tevoren. Een pianist en occasioneel enkele strijkers, meer had onze favoriete Meetjeslander niet nodig om hem live te begeleiden. Wel jammer dat zijn kleine, maar mooie liedjes (Broken, Here’s To Love, That’s Not How Dreams Are Made, Need Your Love, Things That I Should Have Done) geregeld overstemd werden door het gebabbel van respectloze toeschouwers, een euvel dat blijkbaar eigen is aan dit soort festivals.
Arsenal is in de laatste vijftien jaar uitgegroeid tot één van dé Belgische festivalgroepen bij uitstek. En ook op de Lokerse Feesten waren ze vrijdag niet aan hun proefstuk toe. De exotische ritmes en sensuele grooves, die zij produceren, pasten alvast wonderwel bij de tropische temperaturen die ons land deze zomer in de greep houden, maar los daarvan is Arsenal live gewoonweg (bijna) altijd een feest. Hendrik Willemyns die zich duidelijk amuseert achter zijn elektronica, John Roan die zich verontschuldigt omdat hij weinig spraakzaam is, maar zich volledig in het zweet werkt voor de enthousiaste fanschare, niet minder dan drie knappe en trefzekere achtergrondzangeressen, een gitarist met wapperende haren,…
En dan hebben we het nog niet gehad over de nieuwe (Whale, Amplify) en oudere topnummers (het heerlijke Estupendo, het donkere Temul (Lie Low), Black Mountain (Beautiful Love), het onverwoestbare Saudade) waarmee de band Lokeren alweer in een mum van tijd voor zich wist te winnen. Na de laatste meezingmomenten van hun straffe optreden (Lotuk en het naar een ongemeen sterke climax opbouwende Melvin) waren we dan ook teleurgesteld dat het voorbij was.
Een andere teleurstelling was helaas Simple Minds, nochtans een band die in de (om velerlei redenen) wonderbaarlijke jaren tachtig tot de grootsten van onze planeet behoorden. Hun plaats als headliner vrijdagavond was dus zeker verdiend; de verwachtingen navenant hooggespannen. Maar of ze die ook helemaal inlosten? Neen dus. Dat een aantal van onze favoriete Minds-tracks (Up On The Catwalk, Love Song, I Travel, zelfs New Gold Dream) achterwege bleven en Jim Kerr en co in de plaats setlistgewijs vooral aandacht besteedden aan het tweede, artistiek minder interessante deel van hun carrière, daar konden we op zich nog mee leven.
Op hun meest recente album ‘Walk Between Worlds’ bijvoorbeeld staan wel enkele niet onaardige nummers, al worden we er niet bepaald koud of warm van. Maar alles staat of valt natuurlijk met de manier waarop één en ander live gepresenteerd wordt; en daar wrong vanavond het schoentje. Op enkele schaarse uitzonderingen na (Waterfront, vooraan in de set) klonken Simple Minds in Lokeren als een belegen, overjaarse stadionrockband met een ontstellend gebrek aan bezieling. Of lag het aan ons dat zelfs de weinige goede nummers die ze wél geprogrammeerd hadden (Mandela Day, Glittering Prize, Someone Somewhere In Summertime) het verhoopte wow-effect misten?
Don’t You (Forget About Me) probeerde Kerr zijn (net als hem ouder geworden) publiek nog te porren naar het einde van de set toe. Jammer genoeg was het spreekwoordelijke kalf ondertussen verdronken en daar konden de als toetje geserveerde hitsingles Alive And Kicking en Sanctify Yourself nog amper iets aan verhelpen.