Lokerse Feesten 2019 - The Brothers Did Work It Out
Grote Kaai, 2 augustus 2019 - 11 augustus 2019
“The Brothers gonna work it out”, aldus Ed Simons en Tom Rowlands zo’n vierentwintig jaar geleden. Geen leugen, want het duo uit Manchester heeft het inderdaad netjes voor elkaar. Na negen studioplaten, meer dan dertig singing guests, zestien internationale singles, eenentwintig miljoen Facebook-fans en meer dan het tienvoud aan YouTube-views verder belandden de heren op de Lokerse Feesten, de muzikale kermis van de Lage Landen. Hun ‘No Geography’-tour (de titel van het recente album is een leuke knipoog naar onze Belgische idm-trots) beloofde naar algemeen bericht “de grootste productie ooit op de Lokerse Feesten” te worden. Gezien de vele wereldsterren die inmiddels mochten passeren op vierenveerti festivaljaren, toch een gedurfde uitspraak.
In alle eerlijkheid: de Brothers zorgden effectief voor een kanjer van een openluchtrave. Gelukkig dat Charlotte Dewitte voor deze Britse dancelegende haar vette technobeats over het plein mocht uitsmeren en niet – zoals tot twee dagen voordien gepland – erna. En toch maakten Chemical Brothers het de enthousiaste menigte niet zomaar bittersweet. Een herwerkte introtune van The Beatles’ Tomorrow Never Knows kondigde alvast aan dat het bedtijd was voor de tienergeneratie, wanneer de heren om 00u30 aantraden. Wat volgde was pittig, niet al te sappig gemoker.
De fans van het eerste uur mochten alvast op de kin kloppen. Want de heren plukten in de wilde, unstoppable mishmash van songs vooral nummers uit de laatste twee platen. Meer dan de helft van het net uitgebrachte ‘No Geography’ passeerde de revue. En laat dit album nu ook wat verder wandelen op de wat meer grimmige weg die gekozen werd na het legendarische Push The Button. Want dat is een andere grote verdienste van Tom en Ed, naast het feit dat ze al een kwarteeuw lang de meest opzwepende blockrockin’ beats maken: de maatschappijkritische steken onder de gordel. Of wat dacht u van boodschappen als “It’s time to push the button” of “I needed to believe in something / I needed to believe”? Misschien zelfs “Out Of Control”? Het nieuwe album voegt daar nog een duidelijke knaller bij: MAH ofte “Mad As Hell”, zowel live als in de YouTube-clip bekrachtigd door een reuzengrote, laserschietende clown met lekkere funkgroovepompende bassen en rauw schreeuwende black power-stem.
Aldus een vrij zware en hard knallende set, met veel luide vierskwartbeats en zelfs af en toe een knallende technotoets, buiktrillende bassen en dus minder ruimte voor de typerende Brother breakbeats. Natuurlijk wel present: veelgelaagde samples en typisch opklimmende climaxen, waarbij de meest geschift geklede mensen als podiumvullende visuals mee op de songs dansen – of toch een soort spastische ritmische bewegingen uitvoeren. Qua showgehalte noteerden we het voorspelbare Saturate met de openspattende verfkogels en grote opblaasballen die boven het publiek gegooid werden, een gigantische confettiwolk die boven de toeschouwers afgevuurd werd tijdens Go To Keep On en natuurlijk een salvo van visuals en effecten. Of wat te denken van niet minder dan achtenveertig gigantische stroboscoop-ledbakken die synchroon aan- en uitslaan?
De Tomorrowland-generatie is natuurlijk rotverwend en veertig minuten wachten op de doorsnee Hey Girl, Hey Boy’ voor hitzoekend Lokeren was misschien wat lang, maar enig muziekliefhebber mocht toch smullen van een fraaie overgang van het van New Order geleende Temptation in het eigen Star Guitar (wat blijft dat nummer toch een leuk “coming home”-gevoel hebben). Gelukkig werd de “superstar dj”-song naar ieders genot superlang uitgesmeerd met veel groen laserwerk en leuke Plastikman-trommeltjes ertussenin. Na anderhalf uur gooiden de Chemical Brothers de handdoek in de ring, om als bis nog een kwartiertje hitmakerij te spelen en te eindigen met hun Block Rockin’ Beats. Maar tegen dan was de menigte al platgeklopt met de vetste openluchtrave die Lokeren ooit mocht zien.