Lokerse Feesten - Dag 6: volgende keer geen verslag

Diverse locaties, 4 augustus 2017 - 13 augustus 2017

Wegens metaalmoeheid viel onze entree op de Kaai samen met de eerste noten van Less Than Jake. Terwijl enkele punks nog stonden na te hijgen van het stampen en springen op Cocaine Piss in de Elektropedia room, gewaagden anderen van een wijf dat niet kon zingen met een band die niet kon spelen. Punk dus. Al een geluk dat de regenbuien, die de treurwilgen van de voorgaande dag geteisterd hadden, plaats hadden gemaakt voor wat zon, maar het was vooral het publiek dat zorgde voor Californische temperaturen.

Bij Less Than Jake viel het nog mee om ons lamlendige lijf in toom te houden. Energie hadden die kerels genoeg en de klank leunde aan bij het vroege Green Day: erg gepolijst en met een paar radiofähige jongensstemmen; en o ja, ook nog een toiletpapierkanon, wat vuurwerk, wat publiek dat op het podium mocht meedansen, wat grapjes tussendoor en wat lol op het podium. Een perfecte opwarmer dus, die geen moment tegenstak maar die toch songs miste die het verschil maakten tussen leuke meezingertjes en hymnes van een generatie.

Pennywise heeft eigenlijk maar één zo 'n hymne op zijn actief en die Bro Hymn komt natuurlijk altijd laatst. Daarom vond ook Blitzkrieg Bop (oftewel: "Hey! Ho! Let's Go") zijn weg naar de setlist, en een zachte punkversie van Ben E King's Stand By Me. Het geluid op het plein leek ons wat minder scherp en krachtig dan we genoten hadden bij bijvoorbeeld Pixies. Toch noteerden we opzwepende uitvoeringen van Pennywise en Fuck Authority. Moshpits en meegebrul waren er al vanaf de eerste song en hielden niet op tot de kelen geschuurd waren met Bro Hymn.

The Offspring liet er evenmin gras over groeien: "Dance fucker, dance", riepen ze bij opener You're Gonna Go Far, Kid, en na een oogwenk All I Want stonden al direct Nitro (Youth Energy) en Come Out And Play op het menu. Er werd geen woord vuilgemaakt aan het feit dat Noodles wegens familiale omstandigheden voor deze tournee vervangen werd door Todd Morse. En die kweet zich uitmuntend van zijn taak.

Ondanks de prijs van de pintjes (twintig euro gedeeld door zeven, om het gemakkelijk te houden) viel menigeen ten prooi aan een bierdoop. Kledingstukken, geld en smartphones vonden ook genadeloos de weg naar de grond, of - naar we vermoeden - naar de zakken van Roemenen. Het geluid leed ook tijdens dit optreden aan een gebrek aan scherpte ofwel waren het onze oren die al op halfzeven stonden.

De talloze fans tierden (Can't get My) Head Around You en Why Don't You Get A Job met volle overtuiging mee en Dexter Holland en de zijnen beantwoordden het enthousiasme met een vlekkeloze set zonder dode punten of enige blijk van routine. Zodoende was u ons tijdens Genocide en Pretty Fly (For A White Guy) toch een paar minuten kwijt in de moshpit. En tijdens laatste bisnummer Self Esteem bedachten we dat het voor optredens als deze eigenlijk volslagen nutteloos is om over muzikale kwaliteiten of setlistopbouw te zeuren. Gewoon stampen, geven en gaan.

Volgende keer bezorgen we u, als het optreden goed is, dus in  plaats van een recensie een foto van ons bebierd, bezweet en uit de naad getrokken T-shirt. Dat zegt wellicht meer.