Mikal Cronin - Warme gloed

Botanique, 21 februari 2020

Mikal Cronin - Warme gloed

“Voorziene einde: 22u10”, stond er te lezen op de schermen in de inkomhal van de Botanique. Maar om tien uur stonden wij alweer buiten. En toch hadden we niet het gevoel dat we tekortgedaan waren. Eerder integendeel.

Merkwaardig hoeveel toeschouwers de moeite namen om Shannon Lay te feliciteren nadat ze het voorprogramma had afgerond. Terecht, laat dat duidelijk zijn. De Californische heeft niet alleen een prachtige stem, ze zingt er ook nog eens schone liedjes mee. Dan kan het al haast niet fout gaan. Ze was duidelijk ook zelfverzekerd genoeg om de show met de nodige klasse af te werken. Bovendien nam ze zichzelf duidelijk niet al te serieus, nam ze met veel show een rockpose aan, ook al paste dat helemaal niet bij de muziek en daagde ze de vroeg opgedaagden uit om mee te zingen. Ach, er zijn er veel die net hetzelfde doen, maar deze punky roodharige deed het wel heel erg goed.

Mikal Cronin heeft de neiging om in zijn concerten kompaan Ty Segall naar de kroon te steken en de show er aan een rotvaart door te rammen. Maar ook al kregen we de dertien songs op zowat een uur in de maag gesplitst, het leek allemaal te kloppen. Je kreeg niet de tijd om je te vervelen en de songs werden duidelijk met veel passie gespeeld, ook al probeerde Cronin nauwlettend om niet in de ogen van de toeschouwers te kijken.

Dat 'Seeker', de meest introspectieve plaat van de man, het middelpunt van de set zou vormen, was logisch en leek geen enkel bezwaar om het tempo te doen zakken. Geen strijkers in opener Shelter, maar gewoon het klassieke triumviraat gitaar – bas – drums, waarbij Cronin, integenstelling tot bij Ty Segals Freedom Band, de gitaar ter hand nam en zich met gretigheid op de daarbijhorende solo's gooide.

Hoe fanatiek het drietal zich op de songs stortte, bleek toen een drumstick aan splinters vloog tijdens Say. Even was er ademruimte bij het schitterende Sold, waarvoor de piano werd ingeruild voor de gitaar en Shannon Lay de backingvocals verzorgde, maar daarna werd de spanning weer geleidelijk opgebouwd met Fire. Prachtig was in elk geval I've Got Reason, waarin Cronin al zijn frustraties legde en in het daaropvolgende Caravan leken de gitaaruithalen van Cronin wel de schuimkoppen van de golvende zee die de bas was.

Tussendoor kon enkel Say uit 'MCII' zich opdringen tussen het nieuwe werk, maar naar het einde toe werd daar ook nog Weight en II) Gold aan toegevoegd, waarbij die laatste zorgde voor een grande finale en nog een laatste uithaal. Met bisnummer Change werd dan nog eenmaal de stelling van de inleiding onderstreept voor we weer de koude Brusselse nacht in moesten. Maar dan wel met de warme gloed van een uitstekend concert onder de riem.

Mikal Cronin / Shannon Lay @ Botanique 21/2/2020

22 februari 2020
Patrick Van Gestel