Minus The Bear - Verorberd
Kavka JC, 12 juni 2017
Het heeft maar een haar gescheeld of Minus The Bear had niet meer bestaan. Maar de nieuwe plaat is er dan toch gekomen. Meer nog: ze is euh… beresterk. En in Kavka gooiden wij ons graag ten prooi aan dat bijzonder gretige beest.
Drie keer begonnen aan dit stukje over Joan Of Arc en nog zijn we er niet helemaal uit hoe de bende te moeten omschrijven. Een mix van de ongezonde gekte van The Fall en vroege Peppers geïnjecteerd met drones, hiphop en andere ongein; een ballon, die wordt stukgewreven op de snaren van een basgitaar, valse zang (als je het al zo kan noemen), een recordertje waarmee de zang wordt opgenomen om dan door de basmicrofoon te worden afgespeeld, een overdosis improvisatie (of daar lijkt het toch op) en ga zo maar door. Soms leuk om te horen (die instrumental), even vaak een tikkeltje saai, altijd vreemd. Kan dit even worden teruggespoeld? Of moeten we gewoon weer opnieuw beginnen schrijven en waarschijnlijk ergens helemaal anders uitkomen?
Van de witte overalls, die Minus The Bear ooit hanteerde, is al lang geen sprake meer. De hele band was getooid in stemmig zwart, maar van de muziek spatten de kleuren wel af. Meer nog, de eerste helft van de set leek het vuur des hemels wel neergedaald in de groep, die dat ook vanaf opener Last Kiss wist over te brengen.
Gitarist Dave Knudson haalde al in die opener die voor Minus The Bear typische hoge geluiden uit zijn instrument door met zijn vingertippen op de snaren van zijn gitaar te “tappen”, iets wat om de paar nummers zou terugkeren, telkens met die hoge herkenbaarheidsfactor. Samen met de repetitieve deuntjes, die de liedjes rijk zijn, maken zij deze band tot wat ze is; naast uiteraard de vocale inbreng van Jake Snider; een rol die op de laatste plaat – en dus ook tijdens de shows - een paar keer door toetsenist Alex Rose wordt overgenomen. Vooral Tame Beasts was daarbij een aangename verrassing, ook al omdat hierdoor het eerder anonieme Excuses moeiteloos werd weggespoeld.
Dat deze band al heel lang avontuurlijke muziek maakt, werd geïllustreerd door het wilde, van tempowissels vergeven en daardoor net spannende Absinthe Party At The Fly Honey Warehouse, dat bijzonder intens klonk en ongetwijfeld tot de hoogtepunten kan gerekend worden samen met zowat de eerste vijf nummers van de setlist. En daarna zouden nog hoogtepunten volgen. Naast het eerder vermelde Tame Beasts werd ook What About The Boat? en eerste bisnummer Invisible, beide van de meest recente plaat, in ons boekje vet onderlijnd.
Dan zijn wij graag bereid die paar dipjes in de show met de mantel der liefde te bedekken. Want of het nu de bijna-mathrock van The Game Needed Me was, de krachtige uithaal die Knights was (kauwgom was daarvoor onontbeerlijk) of de meer funky versie van My Time, het was keer op keer bull’s (of bear’s) eye. Hopelijk duurt het volgende keer iets minder lang om de band opnieuw aan het werk te zien. Want wij staan in dat geval graag opnieuw klaar om als voer voor deze beer te dienen.