Mitski - De meeste dromen zijn bedrog
undefined, 5 maart 2017
“Mom, I’ll be quiet / It would be just to sleep at night”, schreeuwde Mitski in een gitaar die nog dagen in ons hoofd zal verder galmen. En toen was het gedaan. Of toch niet? “Bizarre set” bedachten we ons toen we huiswaarts keerden.
Het begon al met een zeer zwakke versie van Dan The Dancer waarbij Mitski Miyawaki haast van het podium werd gespeeld door haar medemuzikanten en de openlijke discussie die hierop volgde. Once More to See You, één van de breekbaarste nummers op Mitski’s meesterlijke laatste plaat, verzonk in dezelfde overdaad aan drumpats en gitaargalmen. Mitski zelf werd er niet vrolijker van waarop het publiek zelf het initiatief nam om eens dag te zeggen.
Mitski’s grootste kracht is de betoverende puurheid van haar wanhopig klaaggezang. De momenten waarop ze ook maar in de buurt kwam van de bloedmooie albumversies van Francis Forever of Thursday Girl waren prachtig, maar schaars.
Songs als Townie en Happy pasten beter in de hardere, rauwe setting en wekten het geheel wat op met goede punten voor King Kong aan de drums. Imposante kerel, zeker naast het fijne lijfje van Mitski. Your Best American Girl, dat nummer uit de eindejaarslijstjes, zwierf ergens halverwege de set zonder een onuitwisbare indruk te maken.
Mitski koos ervoor het laatste deel van haar set solo te spelen. Iets wat alleen maar duidelijker maakte wat al de gehele set door ons hoofd spookte. Mitski is een ongelofelijk getalenteerde artieste met wondermooie songs, maar vandaag had ze er gewoon echt geen zin in. Last Words of A Shooting Star was hier het zuivere bewijs van. Een prachtsong die ons zowaar nog een voldaan gevoel gaf. Met de woorden “I am relieved that I’d left my room tidy” stapt ze rustig het podium af. Wat een dame! Zo ingetogen en tegelijk zo excentriek.
Er volgt slechts één bisnummer, een oldie. Met Class of 2013 galmt er nog een laatste keer een stevige gitaar door de Rotonde vermengt met hartverscheurend geschreeuw. Wat volgt is een opmerkelijk misverstand. Het licht bleef uit en het aanhoudend applaus en gejuich verplichte Mitski om nog eens het podium te betreden. Ze weigerde nog een nummer te spelen, maar bedankte haar publiek voor het verwezenlijken van haar droom al leek dat in Brussel één te zijn zonder roze wolkjes.
“De meeste dromen zijn bedrog” sprak een Nederlandse filosoof ooit. We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat in de Botanique zowel Mitski als haar publiek wat bedrogen uitkwamen.