Múm - Wegdromen in de kerk

Onze-Lieve-Vrouwekerk (Laken), 19 september 2019

Het regent dezer dagen jubileum-heruitgaves en 'Rewind'-concerten. Dit jaar is het ook twintig jaar geleden dat het debuut van Múm, ‘Yesterday Was Dramatic, Today Is Ok’, verscheen en de band viert dit met een toernee die twee keer halt houdt in België. De Onze-Lieve-Vrouwekerk in Laken Donderdagavond toverden de Ijslanders om tot een dromerig ruimteschip.

We dachten dat de setlist simpelweg zou bestaan uit het integrale, jarige album, maar opener The Land Between Solar Systems uit ‘Finally We Are No One’ zette ons al meteen op het verkeerde been. Een publieksfavoriet waarop het tien minuten wegdromen was. Nog goed dat onderuit zakken geen optie was op de kerkstoelen. “Nu brengen we twee liedjes over in een trein zitten”, kondigde Örvar Þóreyjarson Smárason aan. Met die tandem Asleep On A Train en Awake On A Train greep Múm terug naar de debuutplaat, maar daarna bracht het concert vooral een staalkaart van de voorbije twee decennia. Het leverde een mooie, gevarieerde set op waarin nu eens de cello onze oren streelde en dan weer de melodika ons hart stal.

Uit ‘Go Go Smear The Poison Ivy’ hoorden we het opgewekte A Little Bit, Sometimes, om daarna weer heerlijk zacht weg te dromen bij het subtiele Slow Down, de enige song die we in Laken hoorden uit het meest recente album (ook alweer uit 2013!). Smárason praatte de songs  aan elkaar. “Een liedje over wenen”, moest natuurlijk Blow Your Nose worden. Toen met There Is A Number Of Small Things nog eens een song uit de eerste plaat bovengehaald werd, merkte hij filosofisch en tijdloos op dat het lied twintig jaar oud is en dat “het mijn vader zou kunnen zijn”.

Het hele concert bleef het publiek muisstil, enkel uitbundig applaudisserend na alweer een magisch moment. Ons hoogtepunt was The Ghost You Draw On My Back (of misschien toch Green Grass Of Tunnel?), een song die je liefst met gesloten ogen wil consumeren, ware het niet dat je eigenlijk geen enkel beeld wilde missen van het warme licht dat het hemelse (ha!) decor vulde. Een betere locatie dan de Onze-Lieve-Vrouwekerk (of een kerkgebouw tout court) konden we ons niet inbeelden (en toch lichtjes absurd om vlakbij de Koninklijke Crypte van een concert te genieten!).

Een enkele keer werd onze aandacht van de muziek afgeleid, toen zangeres/celliste/gitariste Gyda Valtysdottir (die overigens ook al het voorprogramma voor haar rekening had genomen) tijdens The Ballad Of The Broken Birdie Records een soort performance bracht waarbij ze tot tien keer toe haar hoofd vastgreep en zichzelf tegen de grond gooide. De diepere betekenis ervan ontging ons. Toen de band na een uur richting sacristie verdween, ontwaakten wij langzaam uit onze indietronica-trip. Of toch niet helemaal, want met We Have A Map Of The Piano breidde Múm nog een gepaste bis aan de set die tegelijk minimalistisch klonk en overvol onbestemde geluidjes gepropt was.

Was je er in Laken niet bij, dan kan je Múm vanavond, 22 september, nog gaan zien in de kerk van Sint-Denijs (bij Kortrijk) - er zijn nog enkele tickets.