Nathaniel Rateliff - Zwetend de nacht in
De Roma, 7 april 2018
Voor Nathaniel Rateliff is het plots hard gegaan. Hij timmert al sinds 2002 naarstig aan de weg, maar het succes bleef lange tijd uit. Na enkele soloplaten en werk bij verschillende groepen, vormde hij in 2013 het soulvolle Nathaniel Rateliff and The Night Sweats. In 2015 nam die constellatie een eerste, naar zichzelf genoemde plaat op. Voor Rateliff was het een soort van laatste poging, alvorens hij de handdoek in de ring zou gooien.
Die handdoek heeft sindsdien erg veel nachtzweet opgevangen, maar de grond nog niet geraakt. Rateliff werd immers opgepikt buiten zijn thuishonk Denver. Mumford & Sons vroeg hem mee op tournee, en hij mocht opdraven bij Jools Holland en Jimmy Fallon. Sindsdien zijn S.O.B. en I Need Never Get Old niet meer uit de ether weg te slaan, en schuimen Nathaniel en zijn zweters de hele wereld af.
In de Roma kwamen ze aanzetten met een nieuwe plaat onder de arm, en de meeste songs werden dan ook daaruit gehaald. De inspiratie voor het album was veelal Rateliffs scheiding, maar hoewel de man zijn hart op de tong draagt, leek zijn privéleven niets af te doen van zijn présence op de planken. Rateliff en zijn zevenkoppige band glommen van het zweet en de goesting, al deed de geluidsman aanvankelijk weer zijn best om het geluid van alle glans en nuance te ontdoen.
Het begin van de set kopieerde het begin van de nieuwe plaat, en kabbelde gezapig voort. Handclaps, blazers, en de volledig uit smeerolie opgetrokken stem van de zanger zelf zorgden ervoor dat alles vlotjes binnengleed, maar zonder dat er echte uitschieters tussenzaten. Voor I’d Be Waiting werd de band de coulissen ingestuurd. Het leverde een mooi, ingetogen moment op.
Wanneer The Night Sweats terugkeerden, was het om de grote kanonnen boven te halen. I Need Never Get Old blijft een dijk van een song, en zette het kot een eerste keer in de fik. Dat werd enkele nummers later vlotjes overgedaan met S.O.B., nog zo’n klepper. Als toegift bracht de groep Atlantic City van Bruce Springsteen: een song die niet kapot te krijgen is, en die meer dan aardig gedijt in de handen van een gedreven soulband als deze. Maar om The Boss zelf te doen vergeten, schoten Rateliff en zijn makkers nét iets te kort. Dat zou natuurlijk wel gelden voor nagenoeg iedere band op de planeet. We zweten zelf nog een beetje na van deze show, en kijken reikhalzend uit naar hoe deze heren in juli de wei van Werchter zullen bespelen.