Needle And The Pain Reaction - Geen reden tot klagen

undefined, 18 februari 2017

Het is godgeklaagd, meneer. Zestien jaar timmeren aan de weg, steeds gelovend in de kracht van rock-‘n-roll. En dan moeten spelen in een achterafzaaltje voor twintig toeschouwers. Maar de mannen van Needle And The Pain Reaction laten dat geen seconde blijken en amuseren zich rot op dat wankele podium van The Rocking Bull in Antwerpen. Wie zijn wij dan om te klagen?

Nee, vernieuwend kan je hen waarschijnlijk niet noemen. Het is rock-‘n-roll waar het Needle And The Pain Reaction om te doen is en dat veruiterlijkt zich op een heel andere manier. In de energie en het zweet bijvoorbeeld, dat na het optreden op dat half-geïmproviseerde podium moet opgedweild worden en waarvoor drie emmers niet volstaan. Of in het spelplezier dat van de gezichten afstraalt, even weg van de wereld, een uurtje ontsnapt aan de harde tijden.

Caught In A Trap was de opener waarmee de richting al duidelijk werd aangegeven. Zanger-gitarist – geen pedalen, puur gitaar – Wim Deliveyne kraaide de song in gang voor de band inviel en er meteen werd overgeschakeld naar zevende versnelling. Niks langzaam inlopen, niks opwarmen; daarvoor is rock-‘n-roll niet gemaakt.

De reputatie - en dan met name de livereputatie - van dit drietal is gekend in de betere rockkringen en dat werd ook hier volop bevestigd. Deliveyne was als een sjamaan, die zijn dorpsbewoners wilde behoeden voor het kwaad. Met handgebaren en wilde ogen bracht hij dat tot uitdrukking. Al in tweedes song Body Shakin’ ging hij met bassist Luc Waegeman het van hen bekende ruggevecht aan, elkaar treiterend en duwend terwijl er onverdroten verder gespeeld werd.

Stuipentrekkend in Stereo, bulkend van de ingehouden frustratie in Granted, werd er steeds weer getracht om elke song een eigen kleur te geven, hetgeen het beperkte publiek uiteindelijk toch in beweging wist te brengen. Geen sinecure in een opgewaardeerde bar. Wasted knalde; Butterfly fladderde aanvankelijk zachtjes door de zaal, maar transformeerde dan tot een adelaar.

De plaatselijke curfew verplichtte de band om er na Chipmonk uiteindelijk een punt achter te zetten. Dat was jammer, maar tegelijk had het trio – drummer Peter De Bosschere mocht zich in dat laatste nummer nog één keer uitleven – bewezen er nog steeds te staan. Als u van rechttoe rechtaan rock-‘n-roll houdt, had u hen al lang moeten kennen. Maar geen nood, het is nog niet te laat.

Foto: Ioannis Tsouloulis