Neil & Liam Finn - Nieuwe generatie staat klaar

Het Depot, 26 januari 2019

Twee generaties Finns samen in één band, dat wekte alvast onze nieuwsgierigheid. En die werd ook grotendeels bevredigd.

Nee, ook al noemen de twee heren zich Pablo Vasquez, met Spanje of Latijns-Amerika heeft de muziek weinig te maken. Zelf omschreven ze het als klassiek geïnspireerde gitaarmuziek voor bij het diner. Of zie het als een soundtrack bij de ondergaande zon, zo u wil. Het publiek smaakte het in elk geval wel en luisterde aandachtig. Gezien de stukjes gespijsd werden met de nodige humor, was het niet helemaal duidelijk of het de lach was waarvoor zo naarstig geklapt werd of de muziek, maar wij gaven hen graag het voordeel van de twijfel en kochten ons achteraf gewoon een hamburger.

Neil & Liam Finn was dan wel de naam van het project, maar eigenlijk was het eerder de familie Finn die op het podium stond, want ook mama Sharon (bas, achtergrondzang) en jongere broer Elroy (drums, bas, gitaar, achtergrondzang) waren erbij. Maar de songs waren (op Golden Child, dat geschreven werd door Neil en Sharon onder de noemer Pajama Club) allemaal van de hand van pa en/of oudste zoon. En wij konden ons niet van de indruk ontdoen dat dit concert in de eerste plaats diende om Liam te laten schitteren.

Neil Finn heeft al lang geen introductie meer nodig. Hij heeft zijn sporen ruimschoots verdiend bij Split Enz, Crowded House en The Finn Brothers, om maar een paar van zijn bands te noemen en draait momenteel bovendien mee bij Fleetwood Mac ter vervanging van de in ongenade gevallen Lindsey Buckingham. Hem kan je dus in de zomer ook nog op Werchter Boutique zien en horen.

Voor Liam Finn liggen de kaarten toch enigszins anders. Hij moet nog echt naam maken, ook al heeft hij drie niet onaardige albums op zijn naam staan, waarop hij de mogelijkheden en de grenzen van de popmuziek verkent. Maar in Het Depot bleek dat er tussen al dat experiment wel degelijk poppareltjes zitten. Check er Fire In Your Belly, Better To Be of de onverwachte en bijzonder gesmaakte bis Cold Feet maar op na.

Wat ons betreft, was de missie dus geslaagd, maar het zal u (en ons) alvast niet verwonderen dat het grootste deel van het publiek – mama's, papa's, zoons en dochters – gekomen was voor de klassiekers. En die kregen ze. Maar Neil zou Neil niet zijn als hij die niet nu en dan een twist gaf. Pineapple Head kreeg bijvoorbeeld na de onverwachte brug nog een verlengstuk. En ook aan humor ontbrak het de familie Finn niet, getuige het stukje Popcorn (“Dit lijkt wel Jean-Maurice Jarre”(sic)) dat hij voor Fall At Your Feet uit de piano toverde of de geïmproviseerde bluessong, die Liam bovenhaalde. Trouwens, het viel op dat Liam de rol van Tim Finn vaak perfect overnam en dat zijn stem een heel breed spectrum aankon.

En dan zouden we nog de nummers van 'Lightsleeper', de meest recente samenwerking tussen de twee (of anderhalve) publiekstrekkers, nog vergeten. Eigenlijk zaten de toppers daarvan helemaal in het begin en aan het einde van de set. Back To Life werd opgeluisterd met de twee gitaristen uit het voorprogramma als een soort mandoline-achtig extraatje. En Where's My Room bewees dat Liam ook uitstekend weg kan met de drums.

Het was hoe dan ook een blij weerzien met Split Enz-songs als I Got You en Message To My Girl en het was aangenaam om Black & White Boy (eerste bisnummer) nog eens terug te horen, maar het meest hoopgevend waren de songs van Liam (Hadden we Miracle Glance, waarin de bebaarde jongeling de Theremin bijna aanbad, al vernoemd?) die aantoonden dat er een nieuwe generatie Finns klaarstaat om de fakkel over te nemen.