Neil Young - Well done, Neil

Sportpaleis, 9 juli 2019

Neil Young - Well done, Neil

Drieënzeventig jaar oud en zo gaan. Neil Young kwam, zag en overtrof zichzelf. Lag het aan Daryl Hannah? Of aan een dieet van quinoa, hem voorgeschreven door zijn huisdokter? Hoe dan ook: Neil was in topconditie. Een paar kilo’s kwijt, dansend als een jong veulen en goed tot zeer goed bij stem.

Drie jaar geleden hield de jonge garde van The Promise of The Real Neil Young nog recht en tilde ze hem naar een hoger niveau, maar nu moest diezelfde bende verweesd toekijken hoe de meester over hen heen walste. En dat voelde je! Vooral bij opperhoofd Lucas Nelson. Hij krabde zich voortdurend in de haren, speelde veel minder snedig dan drie jaar geleden en liet hier en daar (The Loner) serieuze steken vallen.

Maar daartegenover stond dan weer de fantastische samenzang en de meer dan voldoende magische momenten. Dat Lucas en de zijnen afstammen van Willie Nelson, kwam soms mooi tot zijn recht. In Are You Ready For The Country bijvoorbeeld, met die mooie ondersteunende gitaarlicks van beide broers. Het is uiteraard geen toeval dat Neil hen meeneemt op tour. Maar vooral zelf was de dinosaurus onklopbaar: Crazy Horse kan hem niet meer bijbenen en ook The Promise of The Real raast hij nu voorbij.

De setlist zat vol verrassingen. De trein kwam slechts traag op gang met Mansion On The Hill en een matig Over And Over, maar dat had meer met de klank te maken dan met wat er op het podium gepresteerd werd. Alweer een geluidstechnicus die zich liet vangen aan de mastodont die het Sportpaleis is. Dat het nochtans kan, werd door Neil drie jaar geleden bewezen. Uiteindelijk werd met een trage versie van Mr Soul toch de balans gevonden. En vanaf dan werd de handrem volledig gelost.

On The Beach kreeg terecht de versie waar elke Neil Young-fan op hoopt. Niet al te vaak vind je dit nummer terug op de setlist, maar nu kregen we het in alle glorie cadeau. De congaspeler, die de hele set lang al voor spek en bonen zijn instrumenten betrommelde, had hier zijn momentje kunnen hebben, maar hier liet de technicus opnieuw een steekje vallen.

Met een mooie akoestische set op Hank, zijn steeds meer karaktervolle Martin, werd het publiek even rust gegund met een misschien iets te traag ingezette versie van Old Man als eindpunt. Nochtans had die traagheid wel iets, nu hij zelf een “Old Man” geworden is. Zo werd het immers breekbaar en nog pakkender.

Er volgden nog weergaloze en prachtige versies van Danger Bird - weer zo’n geschenk - een mooi gedoseerd Cortez The Killer, en de bommen Fuckin’ Up en Hey Hey My My. Dan kan je je afvragen waarom Powderfinger niet werd gespeeld in plaats van Throw Your Hatred Down of hoe het komt dat Down By The River werd ingeruild voor When You Dance, maar het palmares van de man noopt nu eenmaal tot keuzes.

Dit was een fijn concert, over het algemeen uitstekend gezongen met soms magische backingvocals. Neil stond er als een tiener die tweeënhalf uur op niks of niemand moest letten. Aan de andere kant: 50 euro voor een (behoorlijk lelijk) T-Shirt is net iets te veel. Doe daar wat aan!

10 juli 2019
Piet De Pessemier