Nick Cave & The Bad Seeds - Perfect
Rockhal, 10 oktober 2017
Vrijdag vullen Nick Cave & The Bad Seeds het Antwerpse Sportpaleis tot in de nok. Onze Luxemburgse correspondent combineerde het nuttige aan het aangename en trok, na het spijzen van de geheime daMusic-kluis in het Groothertogdom, richting Esch-sur-Alzette om te checken wat je vrijdag kan verwachten. En dat is veel, heel veel!
Laten we wel wezen: heb je een ticket voor zijn passage in het Sportpaleis op zak en overwoog je de voorbije dagen om de kelk toch maar aan je te laten voorbijgaan, doe dat dan vooral niet! Niet dus! Ziek? Cave heelt alle wonden. Moe? Cave geeft je een boost waarmee je moeiteloos de winter doorkomt. Babysit afgezegd? Leg je kroost desnoods te vondeling bij de buren. Anderzijds, had je nog geen kaart op zak voor het hopeloos uitverkochte concert, probeer dan vooral het ticket te ontfutselen van iemand die bovenstaande, goede raad in de wind wil slaan. Je hebt het al begrepen: Nick Cave & the Bad Seeds stonden in Luxemburg scherper dan ooit.
Voor vrolijke plaatjes is Nick Cave nooit het ideale adres geweest, maar op 14 juli 2015 versmolt Cave's privéleven op dramatische wijze met zijn artistieke kronkels. Het ergste wat een mens kan overkomen, viel hem te beurt toen zijn vijftienjarige zoon van een klif te pletter stortte.
Het verwerkingsproces uitte zich eerst in de docu 'One More Time With Feeling'; die film was een the-making-of van z'n recentste album 'Skeleton Tree'. De film had iets voyeuristisch; het album kon ons tot vanavond evenmin overtuigen, hoe persoonlijk en zwaarmoedig het thema ook is. Tot vanavond dus.
De set trapt af met drie songs uit die plaat. Anthrocene brengt Cave bijna a capella maar al gauw slaat de empathie om in dreiging. Jesus Alone gaat nog een stapje verder om in Magneto al bijna een hoogtepunt te bereiken (we zijn amper een kwartier ver in het optreden). Cave's stem en Warren Ellis' piano leggen een bitterzoete sfeer over de Rockhal, maar even later valt aan de zijkant van het podium plots een doek neer en oogt de bühne plots tweemaal groter. Intussen heeft Nick Cave de voorste rijen al letterlijk om z'n vinger gewonden. De hele avond lang zal hij de zaal bespelen, afstoten en - vooral - aantrekken. Bam, die eerste drie nummers uit de nieuwe plaat sloegen ons al meteen murw.
"I'll slow it a bit down", reageert Cave. Met de nodige ironie, zo blijkt, wat in het half uur dat daarop volgt, breit hij met zijn Bad Seeds drie van zijn meeste intense songs aan elkaar. Het recente Higgs Boson Blues wordt elf minuten puur ontzag. From Her To Eternity krijgt af en toe een kwinkslag mee (Cave grist een smartphone uit iemands hand op de eerste rij om het kleinood even later terug uit de zak van zijn jasje te halen en terug te geven). Na een al even verzwelgend Tupelo vindt hij dat Warren Ellis een knuffel verdient (“This is the cutest guy, I have full access to him every night”). Het mag gezegd: hoe strak the Bad Seeds ook spelen, Warren Ellis blijft de ontegensprekelijke spil in het geluid van de band.
Op één song na passeert 'Skeleton Tree' volledig de revue, maar Nick Cave weet de dieppersoonlijke, intieme nummers perfect af te wisselen met publieksfavorieten als The Ship Song, Into My Arms (uitmondend in een mooie samenzang met de zaal) of Red Right Hand. Zelfs The Mercy Seat haalt in Luxemburg opnieuw de setlist. Terwijl de song kalm begint en je nog net denkt dat The Mercy Seat met welverdiend pensioen mag, welt een dreiging op die niet stopt vooraleer elke vezel in je lichaam beroerd is. Maar terwijl wij nog aan de grond genageld staan, begint Cave te grappen over de ventilators op het podium en geeft hij een fan die haar liefde aan hem verklaart een gevatte repliek (“I love you too.... even more”).
Nick Cave & the Bad Seeds toeren zonder voorprogramma, maar met zo'n allesbeheersende set hoeft dat ook niet. Pas na twee uur verdwijnt de band in de coulissen van de Rockhal om terug te keren met drie songs die beklijven als is het een volledig concert. Tijdens The Weeping Song begeeft Cave zich in het publiek. Zonder security in zijn kielzog. Cave durft en kan dat. Het publiek adoreert hem, maar is tegelijk angstig (als je oog in oog met hem staat, durf je er niet eens aan denken om een foto te nemen). Hij is immens dichtbij maar heeft de touwtjes strak in handen. Die kracht buit hij ook ten volle uit tijdens slotnummers Stagger Lee en Push The Sky Away. Een stroom aan fans mag het podium bevolken en in zijn midden vertoeven. Maar toch heeft het iets van een kinderkoor, als iets vervaarlijk sektarisch. Hij koketteert met de adoratie en komt er - soms met de glimlach - nog verduiveld goed mee weg ook.
We konden ons in Luxemburg niet van de indruk ontdoen dat het dramatische einde van zijn zoon Cave eerder sterkte en zijn optreden een nog meer spirituele push gaf dan dat het hem zou getekend hebben of breekbaar gemaakt. Heel even overwogen we tijdens de show om vrijdag toch maar eens tickets voor het Sportpaleis te scoren, maar deze show was zo af, zo intens, zo perfect dat een tweede keer in dezelfde week simpelweg te veel zou zijn. Maar we nemen er gif op in dat het in Antwerpen even af, intens en perfect zal zijn. Geniet ervan!