Nordmann - Een golf van gedrevenheid en opwinding

N9, 24 februari 2018

Na de zilveren medaille in Humo’s Rock Rally en debuutalbum ‘Alarm’ bouwde Nordmann rustig verder aan de reeds uitstekende livereputatie. Nu staat de band er beter en straffer dan ooit met de uitstekende, tweede plaat ‘The Boiling Ground’, maar ook met een strakke en broeierige liveset. Wij wouden ze daarom voor geen geld ter wereld missen in de Eeklose muziekclub N9. 

De support werd verzorgd door Peenoise, de band van Cesar De Sutter en Gilles Vandecaveye. Met een mysterieuze sound met verrassende elementen viel er achter elke hoekje wel iets nieuws te rapen. Het ene moment kon dit terughoudend en verstild zijn, terwijl dit evengoed kon ontluiken tot dan wel bijzonder abrupt omslaan in een bijzondere chaos. Wij lieten ons alvast gewillig ontvoeren op een muzikale en sfeervolle poptrip vol nuance.

Nordmann betrad het podium in Eeklo in quasi volstrekte duisternis en leek door de sobere lichtschow met vooral indirect licht en veel rook vastbesloten vooral de muziek te laten spreken. Met de bijzonder strakke en dreigende opener No Holy Feet werd dat onderstreept. Het was toen al duidelijk dat er iets moois stond te gebeuren.

Daar waar ‘Alarm’ nog minder evidente kost was heeft de band met ‘The Boiling Ground’ een bijzonder coherente en spannende plaat afgeleverd. De invloeden zijn verruimd en de mix en gelaagdheid van jazz, rock, groove en experiment komt op die tweede plaat direct binnen. De set in N9 was dan ook vooral opgebouwd rond die laatste plaat met hier en daar een kleine uitstap naar nog onuitgegeven en sporadisch ouder werk.  

Eén van die uitstapjes was het recent geloste Rundfunk met die heerlijke voice-over, staccato gitaar, pompende ritmesectie en overstuurde saxofoon. Met The Pedestrian stond daar het oudste nummer uit de set tegenover. Hier kwamen de echte jazzroots van Nordmann helemaal naar boven. Deze statige en stevige song zou zo als soundtrack voor een Bondfilm kunnen dienen.  

Nordmann gaf blijk van bijzonder veel energie en ook met onbekende nummers als Snake Eyes en The Law wisten ze je mee te slepen en probleemloos te overtuigen. In laatstegenoemde werd de sax zelfs pas in het laatste kwart van de song geïntroduceerd, wat voor een band als Nordmann als gewaagd kan aanzien worden. Het pleit echter voor hen dat de song sterk en interessant genoeg was om die sax niet te missen.  

Dover bood een zeldzaam moment van ademruimte. Dit easy listening noemen zou kort door de bocht gaan zijn, maar de song drappeerde zich toch als een warm dekentje om je heen; een dekentje dat als de bliksem weer mocht opkrassen want het daarop volgende The King was broeierig heet

Save The Twos deed bij aanvang aan Morphine denken, maar eens de song openbarstte, lieten we die vergelijking meteen varen. De song teerde op een vette bassriff, een vinnig rockende gitaar en een grimmige saxofoon. Dat alles werd overgoten met freewheelende, maar strak leidende drums.

Bij aanvang van bisnummer Silver & Black bleek de gitaargear het te laten afweten, maar de pedaaltjes werden overboord gegooid en de gitaar rechtstreeks in de versterker ingeplugd en weg waren ze voor nog een vlammend slotakkoord.  

Nordmann zweefde op een golf van gedrevenheid en opwinding door de N9 en zette dan ook een set neer om u tegen te zeggen.