Nothing - Technisch debacle, toch de moeite

Muziekodroom, 5 november 2018

Nothing - Technisch debacle, toch de moeite

Jammer om het te moeten zeggen, maar de rode draad door de twee concerten in Muziekodroom waren de technische problemen. Nochtans was de goesting bij beide bands enorm groot.

 

Bassen en drums die je van onderen besluipen en rechtstreeks op je edele delen afgaan, een stel gitaristen die je zenuwuiteinden voortdurend op scherp houden en een zanger met de looks en het borsthaar van Jim Morrison, maar de attitude van een jonge Nick Cave. Dat moet zowat het deeg zijn waaruit Bambara haar brood bakt; brood waaraan je je geheid brandt, je vingers aan de korsten snijdt zelfs. Zo’n groep die je doet vrezen dat je dit optreden misschien niet ongehavend door zal komen.

De vergelijkingen met Swans en The Birthday Party zijn terecht. Voeg daar nog een Iceage op veel te veel koffie aan toe en je bent er. Geen microfoon? Dan brult zanger Reid Bateh zijn teksten toch gewoon in het aangezicht van wie het geluk (de pech?) heeft op de eerste rij te staan. Of je gebruikt de drummicrofoon. Zelfs dat bracht dit energieke viertal geen seconde uit het evenwicht. Ga dat zien, al is het maar één keer.

Bij Nothing bleken de problemen vooral te bestaan uit feedback, die te pas en vooral te onpas uit de boxen opdoemde. Maar ook zij lieten zich hierdoor niet in de war brengen. De gitaarmuren bleven evengoed overeind en de nieuwe songs bleken de vuurdoop uitstekend te doorstaan.

Gitarist-zanger Nick Palermo was bijzonder praatzaam voor zijn doen. Telkens weer werd het traditionele hoestje tussen de songs door op de korrel genomen; in die mate zelfs dat hij er op den duur gewoon naar vroeg. Ook maakte hij nog reclame voor Cocaine Piss, van wie hij had gehoord dat ze aanwezig waren of citeerde hij een stukje uit Rascal Flatts’ Life Is A Highway. Het was duidelijk dat de band nog fris zat aan het begin van de Europese tournee.

Maar als het er dan op aan kwam, dan zette Palermo, de gitaar in de aanslag, zijn kenmerkende grote passen tussen versterker en microfoon, terwijl hij samen met zijn kompaan, gitarist-zanger Brandon Setta, het geluid van scherende vliegtuigen benaderde; een geluid waarop het nog steeds heerlijk headbangen is. Opvallend was ook dat de twee, in tegenstelling tot bij vorige optredens, waarvan wij getuige waren, aan weerszijden waren opgesteld van nieuwbakken bassist Aaron Heard, die zijn eigen band Jesus Piece tijdelijk even opzij geschoven heeft. Het bracht een mooi evenwicht in de vocals, die nu afwisselend van de twee kanten – hoewel - op je af kwamen.

De nieuwe songs werden netjes verdeeld over de dertien songs lange set met – al even proper – Zero Day als opener en (HOPE) Is Just Another Word With A Hole In It als afsluiter, net als op ‘Dance On The Blacktop’. En die nieuwe songs bleken live steviger te staan dan ze dat op plaat doen. Een song als Blue Line Baby, net als Vertigo Flowers voorzien van een soort van breekpunt, was top en ook het aan Jesus & Mary Chain herinnerende You Wind Me Up mocht er meer dan zijn.

Tussenin was er nog plaats voor de doodsmars Bent Nail, die net voor het finale offensief even zorgde voor soelaas tussen al het geweld, en het van een extra lange brug voorziene A.C.D. (Abcessive Compulsive Disorder) - “This is about brain damage” - die beiden bekoorden. Opvallend was ook nog de eindeloos uitgerokken outro van enige bisnummer Eaten By Worms waarvoor Palermo zich op de rand van het podium zette en steeds weer “But you know…” bleef herhalen.

We wisten het wel: Nothing verdiende beter dan het (met alle respect) technische debacle in de Muziekodroom, maar desondanks waren we blij de band nog eens aan het werk gezien te hebben en tegelijk kennisgemaakt te hebben met een livetopper als Bambara.

Op 7 november kan je Nothing nog aan het werk zien in de Gentse Charlatan.

6 november 2018
Patrick Van Gestel