OLT17: Bill Callahan - Praten met de bomen

Openluchttheater, 2 september 2017

Bill Callahan toert momenteel zonder nieuwe plaat onder de arm. Zijn meest recente, 'Dream River', dateert intussen alweer van 2013. Nieuwe songs kregen we in het Openluchttheater Rivierenhof dus niet, maar Callahan pende wel een setlist samen om vingers en duimen af te likken. Anderhalf uur onthaastend genieten.

OLT17: Bill Callahan - Praten met de bomen

De opwarmer van dienst was op zijn minst gezegd een vreemde een in de bijt. Geen lokale singer-songwriter, maar wel comedian Nigel Williams mocht het publiek klaarstomen voor Bill Callahan. Waarom ook niet? Williams laveerde tussen Nederlands en Engels en koketteerde een half uur lang met zijn - naar eigen zeggen - erg moeilijk publiek. Kris Strybos (ofte Scale van Sint Andries MC's) legde een tapijtje aan soundscapes onder Williams' woordenwaterval, af en toe die woorden nog net ietsje ongemakkelijker of dreigender makend voor het Rivierenhof. Het half uurtje met Nigel Williams was voorbij voor we er erg in hadden, best wel een verfrissende keuze als voorprogramma dus!

Toen Bill Callahan en zijn band rond halftien het podium bestegen, hadden we al onze extra laagjes al aangetrokken. Een immer kille Callahan kon ons desalniettemin verwarmen met dertien songs - vooral uit 'A River Ain't Too Much Love' (2005), 'Sometimes I Wish We Were An Eagle' (2009) en 'Apocalypse' (2011) - die ons negentig minuten lang de rest van de wereld deden vergeten. Nu eens absurd, dan weer haarscherp ontleedde hij de menselijke psyche en de maatschappij rondom ons. Gaandeweg ontpopte de überdroge komiek zich tot de ware held van de avond. Toen er aan het eind van de show een wel heel uitbundig (en lang) applaus losbarstte, vroeg hij wat er aan het gebeuren was en zei er een beetje bang van te worden. Hij leek nog het te menen ook.

De diepe, trage bariton van Callahan droeg vanzelfsprekend de songs, maar z'n drummer doseerde de percussie met akelige precisie terwijl z'n gitarist af en toe gecontroleerd wild buiten de lijntjes mocht kleuren. Alles klopte aan deze set! Het publiek hing aan zijn verhalende lippen, bijvoorbeeld wanneer hij het perfecte nummer droomt en neerschrijft maar bij het ontwaken zijn handschrift niet meer kan lezen (Eid Ma Clack Shaw). Of wanneer hij, zijn leven overschouwend, zijn begrafenis wil regisseren (Dress Sexy At My Funeral, uit de periode dat hij onder de nom de plume Smog platen uitbracht).

Nummers als America en Rock Bottom Riser leverden herkenningsapplausjes en -gilletjes op. Callahan was een dankbare entertainer en, voor zijn doen, zelfs erg spraakzaam. Hij ging een dialoog aan met de bomen in het park (zijn oude gitaar leek in harmonie met een boom achterin, er moest sprake zijn van een vader/kind relatie tussen boom en gitaar) en legde uit dat de eerste zin van Ride My Arrow eigenlijk gewoon betekent dat zijn koekjes uit de oven mogen. Juist ja.

Drover en Riding For The Feeling stuwden de set sluipend naar het eind. Het bleef donker in het openluchttheater en we hoopten zowaar op een bisreeks. Callahan had echter als professioneel afscheidsnemer zijn goodbyes al verwerkt in dat laatste nummer. Een heerlijke avond en een Callahan in wel erg grote doen!

3 september 2017
Christophe Demunter