Oost-Vlaams Rockconcours - Het werk loont zijn meester

Vooruit, Gent, 3 december 2009

Een leuke goedgevulde zaal, veel volk backstage, een massa medewerkers, een uitgebreide deskundige jury en acht jonge en soms ietwat nerveuze groepen die naar de hoofdprijs dongen. Dat waren de ingrediënten voor de finale van het Oost-Vlaams Rockconcours. Het publiek werd bovendien getrakteerd op een erg fijn dessert - al wist dat uit miserie totoal nie woare krupn - en dan natuurlijk, onverbiddelijk, het verdict. Voor de ene groep de zoete smaak van de overwinning, voor de anderen wellicht een bittere pil.

Maar laten we beginnen bij het begin: Maya's Moving Castle zette een fijn setje neer. Opener Next Life kwam erg goed uit de verf, en ondertussen kunnen we het bijna meezingen. De Mayaatjes hebben dus wel degelijk iets in hun mars. Helaas, Feed Me vinden we nog steeds al te hard afgekeken van Bloc Party. Daarna ging het weer meer de new wave-kant op. Bij sommige songs zou een hogere climax passen dan gewoon "allemaal wat harder gaan spelen". Onze tip: kijk eens in vaders platenkast of er toevallig geen Pink Floyd of Genesis tussen staat. Niet om klakkeloos te kopiëren, maar om wat inspiratie op te doen, een paar invloeden bij te vinden, en wat meer variatie te brengen.

Waar we Maya steeds leuker beginnen vinden, hebben we bij Catatonics steeds meer twijfels. De eerste keer waren wij ongelooflijk gecharmeerd, maar na de derde keer min of meer dezelfde set met min of meer gelijkaardige songs hebben we het wel gehoord. Sometimes zet de toon, en er valt echt niks aan te merken op het knappe refrein en de bloedmooie samenzang, maar de rest van de set is te veel van hetzelfde. En als we toch refereren aan countrymuziek, waar blijft dan de humor die je in zoveel country terugvindt? Townes Van Zandt of de Flying Burrito Brothers kunnen hier hopelijk enige inspiratie bieden. Of, als het toch per se rustig en weemoedig moet, varieer dan iets meer met wat er op het podium staat: baseer een nummer volledig rond de piano of stem de gitaar eens een halve toon lager in plaats van een capo op 3 of 5 te klikken. Dat waren onze gedachten.

Toen dachten we: misschien steken we nu toch best oorstopjes in. Het was immers de beurt aan Vegas! dat middels een erg luidruchtige soundcheck het publiek al snel mee had. Op een RHCP-achtige funkrockbeat schreeuwde de zanger zichzelf helaas wat voorbij, vermoedelijk met het oogmerk er, zoals dat dan heet, een lap op te geven. In de schreeuwerige dreunende set merkten we ook nu weer fijne ideeën en bruikbare songs op, maar Vegas! blijft toch een groep die je niet al te academisch moet benaderen. Hier dus, met die pint.

Durven we zeggen dat Amatorski uit hetzelfde vijvertje vist als Maya's Moving Castle? Van op de andere oever weliswaar, maar toch. Helaas kwam de vergelijking niet al te best uit voor Amatorski; zowel qua sound als songs kwamen ze vrij mat en eentonig over. Nochtans hadden wij erg graag gehad dat dit fijne collectief de zaal had platgespeeld met pakkende songs. Helaas, het luide geroezemoes in de zaal sprak boekdelen. Tenandere, dit is geen muziek voor concours of festivals. Dit is iets voor de pluchen zetels van culturele centra of pakweg de Elisabethzaal. Toch zien wij ook in Amatorski een toekomst, als zij hun sfeerstukjes van wat inhoud en dynamiek voorzien, of als ze proberen af te stappen van vierminutensongs en eens iets langers in elkaar proberen te steken. Deze muzikanten zien wij in staat een interessant nummer van circa een kwartier in elkaar te boksen, mits hard werk. En u weet hoe wij houden van hard werk.

The Curvy Cuties Fanclub bracht naar goede gewoonte een erg rechttoe rechtaan rock-'n-rollsetje. Een welkome variatie, wars van pretenties en moeilijkdoenerij. Een festivalgroep eerste klas met een paar leuke nummers - Nasty Sound zou een blijvertje kunnen zijn op radiostations voor puistige jongelui - met als enig doel: plezier en melodische muziekjes maken. Helaas blijven gedoodverfde festivalgroepen nogal eens verstoken van inhoud, en dat is hier niet anders. Nu, dat zal duizenden festivalgangers worst wezen, maar wij hebben het altijd ièts meer gehad voor groepen die ook nog iets te vertellen hebben bovenop hun leuke sound. Zeker als de sets langer zullen zijn dan twintig minuten. Desalniettemin: in het festivalcircuit zien wij deze jongens wel één en ander bereiken. De prijs voor koddigste basversterker kennen wij hen alleszins toe.

As You Like It vulde datzelfde festivalgroepgegeven op een gelijkaardige manier in. Melodieus geram, een zanger met branie en een schare uitgelaten fans. De stagediver was er ook weer bij. As You Like It heeft goed begrepen dat je nergens komt als je niet een paar vrienden enthousiast kan maken voor en met je muziek. En net als bij de Curvies was er inhoudelijk niet veel te beleven. Plots moesten wij aan Therapy? denken, als voorbeeld van hoe je melodieuze festivalrock kan maken met toch iets van boodschap en heel veel herkenbaarheid. Nu, zelfs Therapy? heeft dat niet zo heel lang volgehouden dus het is deze twee rockgroepen vergeven dat zij niet aan dat niveau geraakten. Wij zien hen nog op veel kleine festivalpodia geraken, maar niet op een ereschavotje in het concours.

Look & Trees is ook zo 'n groep die we leuker zijn beginnen vinden naarmate het concours vorderde. Hun setje kenden we ondertussen wel. Hun uitvoeringen eigenlijk ook. Live was er dus nog altijd erg weinig avontuur, in tegenstelling tot bij een aantal van hun idolen. I Like The Eye begonnen we stilaan wel de leukste song van het concours te vinden, op de songs van Steven H. na - maar daarover later meer. Het catchy "in the summertime"-refreintje en de leuke close harmony zouden we graag frequent op de radio horen, echt waar. We kunnen het alleen maar uitschreeuwen: zoek het avontuur op, jongens. Neem jullie tapes mee naar huis en oefen op solo's waarvan je denkt "hier gaan de andere groepsleden van opkijken tijdens het volgende optreden". Ga naar een aantal van jullie onvoorspelbare idolen kijken. Wij houden jullie in de gaten.

Intergalactic Lovers mocht als laatste. De zangeres kwam bangelijk kortgerokt op. Wij hoorden poprockliedjes, en eindelijk viel onze nikkel waar wij het introotje van Fade Away van kenden: Here's To You van Joan Baez. Er zijn uiteraard slechtere referenties om een song mee op te bouwen. De lovers maakten een goeie beurt met een vrij gevarieerde set en leuke songs, maar toch verloren ze meer dan eens onze aandacht. En dat had nu voor één keer niks te maken met de backstagefrigo. Ondanks tempowissels op het juiste moment, een klein solootje waar nodig en een duidelijk idee over de sound van de groep, misten wij het soort songs dat we na drie luisterbeurten nog eens willen horen. Maya's Moving Castle heeft Next Life, Catatonics heeft Sometimes, The Curvy Cuties hebben Nasty Sound, Look & Trees heeft I Like The Eye. Bij Intergalactic Lovers kunnen we er niet zo direct opkomen. Jammer, maar u kent ons mantra: "mits hard werk..."

Steven H. mocht als special guest de tijd doden tijdens de juryberaadslaging. In zijn geheel eigen stijl pakte hij met twee nummertjes (Saai In De Backstage en 't Zit Tegen) de hele vooruit in. Voor 't Zit Tegen - voor ons hèt nummer van dit concours - had hij zelfs een schare dansers op het podium. Hilarisch en tegelijk geweldig goed. Hier en daar gingen stemmen op dat deze jongen zou moeten winnen. Andere stemmen gromden dan weer dat het een "rock"-concours is. Soit, Stevens fanschare is wellicht weer wat uitgebreid. En, als 't ons nog één keer gepermitteerd is... "teeeee'en!! 't Zit teeeee'en!!!"

Toen daalde de uitgebreide jury neder van de Olympus om de uitslag bekend te maken. Elk jurylid had één favoriet genoteerd, en blijkbaar was er na telling niet veel discussie nodig. Look & Trees haalde tot onze verbijstering maar een derde plaats. Ze leken er desalniettemin erg blij mee. Vegas! kaapte het zilver weg, en het goud - in de vorm van een erg grote checque - was voor Intergalactic Lovers. Als u zich afvraagt of wij ons daarin kunnen vinden, hebt u bovenstaand artikel overgeslagen en bent u direct deze alinea gaan lezen. En we hebben er nochtans zo hard aan gewerkt.