Pharmakon - Een brutale, sonische aanval

Ancienne Belgique, 23 april 2017

p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; line-height: 16.0px; font: 14.0px 'Helvetica Neue'; color: #000000} span.s1 {font-kerning: none}

De vorige keer dat Pharmakon in de AB stond, als voorprogramma van Swans, wist Margaret Chardiet zowat even indrukwekkend en beangstigend te zijn als het hoofdprogramma. Geen wonder dat de band met nieuwe album 'Contact' nog eens mocht langskomen. Met dan ook nog eens Greg Fox als voorprogramma maakten ze er bij de AB meteen een soort minifestival van met nog twee Belgische acts. 

BARST mocht dat minifestival openen en maakte duidelijk dat het in intensiteit niet wou onderdoen voor wat nog zou komen. Omgeven door zijn muzikanten zat Bart Desmet tussen een mengtafel en een rayon gitaareffecten. Met drone-achtige soundscapes, die vooral door loops opbouwden tot steviger werk, bracht BARST een indringende en volle klank die bij momenten leek op een kruising van metal en techno. 

Wat Piquet in deze line-up kwam doen, was minder duidelijk. Zelf omschreven ze zich als "de rustige band van de avond", maar de snedige, Nederlandstalige rock, die de groep bracht, kon toch nog vrij stevig uitpakken. Dat was op zich niet onverdienstelijk, maar het experiment, dat de andere acts kenmerkte, ontbrak duidelijk. Daarvoor waren er net iets te veel klassieke songstructuren en simpele drumgrooves aanwezig.  

Heel andere koek was Greg Fox, die nog drumde bij Liturgy, en meewerkte aan Ben Frosts 'AURORA'.  Fox presenteerde solowerk van een album dat in het najaar zal verschijnen. Stoïcijns gezeten achter zijn drumkit, slaagde hij erin om complexe ritmes vanzelfsprekend te doen lijken. Met zijn drumstel zette hij ook een reeks synthpads, elektronische geluiden en samples in gang. Door de technologie, die hij hierbij gebruikte, was zijn geluid verbazingwekkend dynamisch en werkte het dan ook goed samen met het geluid van de drums.

De virtuositeit van Fox veruiterlijkte zich in de manier waarop zijn spel tegelijk stevigheid en verfijndheid aan de dag kon leggen, eerder dan er gewoon op los te beuken. Waar de nummers duidelijk uitgewerkt waren, was de set dat dan weer niet helemaal. Over de nummers heen viel er maar weinig opbouw te ontdekken; en door de kaalheid van wat hij bracht, was het moeilijk om echt in trance te geraken. 

Verfijndheid was er dan weer niet in de set van Pharmakon. Margaret Chardiet gooide alle nuances van haar laatste album ‘Contact’ uit het raam, waardoor individuele nummers amper te herkennen waren. In ruil bood ze een ongecompromitteerde brutaliteit aan waar maar weinigen zich mee kunnen meten. Badend in bloedrood licht bracht ze met een hoop pulserende synths een sonische aanval op het publiek. Terwijl ze onverstaanbaar brulde in de microfoon, liep ze ook meer door het publiek dan dat ze op het podium stond. 

Pharmakon onderscheidt zich van een hoop andere noise-acts door de directheid waarmee ze zich tot haar publiek richt. Wanneer Chardiet door het publiek liep en haar teksten in de microfoon schreeuwde, keek ze je recht in de ogen. Dat maakte van haar set ook een enorm intense beleving; voor haar ongetwijfeld evenzeer als voor het publiek. Zo verbazingwekkend was het dan ook niet dat ze na een half uur al van het podium liep, maar het had ook echt wel langer mogen duren.