Pieter Embrechts & Sun*Sun*Sun String Orkestra - Van de Peppers naar een strijkkwartet
CC Merksem, Merksem, 11 mei 2018
“Ergens is het met mij fout gelopen”, opperde Pieter Embrechts vrijdagavond op het podium van het Cultureel Centrum in Merksem. Hij was aan het vertellen hoe hij op zijn zeventien, achttien jaar stapelzot was van de Red Hot Chili Peppers. Embrechts wou ook zo rocken als zijn muzikale helden; en nu stond hij hier op de bühne met een hoop strijkers. We kunnen de creatieve duizendpoot geruststellen: het plaatje klopte wonderwel.
Met zijn zevenen palmden ze het Merksemse podium in: Pieter Embrechts, drumster Eva Schampaert, contrabassist Nathan Wouters en het strijkerskwartet Sun*Sun*Sun String Orkestra. De meerwaarde van de strijkers kwam al snel naar voren in openingsnummer Dansen In Het Donker, u weet wel, die cover van Bruce Springsteen. Dat klonk nog even sober, maar kreeg vooral extra kleur dankzij het orkest. Een voorbode voor een hele avond vol rustige liedjes was het niet. Meteen daarna volgden al het up-tempo Zomernachten en die andere single Tweegevecht.
De muzikanten deden hun job zonder meer voortreffelijk. Eva Schampaert verzorgde niet enkel het slagwerk met verve, maar bewees ook als backingvocaliste haar meerwaarde in verscheidene nummers. Het publiek genoot zichtbaar en respectvol: alle songs werden aandachtig en zelfs haast ademloos beluisterd tot de laatste noot. Die ene keer dat een man moest hoesten, kreeg hij van de immer bij de pinken zijnde Embrechts Strepsils aangeboden. Die had de zanger duidelijk zelf niet nodig. Ook al was hij zelf niet goed te been na een “wreed accident”, hij bewees eens te meer over een bijzonder warme stem te beschikken. Weinig Vlaamse zangers zingen ook zo geloofwaardig in het Nederlands.
Eén van de hoogtepunten voor het publiek was duidelijk Hier In Borgerhout. De cover van Tom Waits’ In The Neighbourhood die Embrechts speciaal maakte voor de tiende verjaardag van De Roma. Het is een lied dat ruim zeven minuten duurt en, doordat het publiek in Merksem mocht meezingen, kreeg het er ook nog eens een lange outro bij, maar het werkte wel. Vervolgens stuurde Embrechts zijn muzikanten even wandelen. Enkel Eva Schampaert bleef op het podium om samen een heerlijk pittige versie van Laat Me Gaan te brengen. Geweldig moment, al waren we even gelukkig dat meteen daarna de andere muzikanten ook weer op het toneel verschenen.
Dat Pieter Embrechts al eens graag een cover speelt, is geen geheim. In het midden van de set passeerden er zelfs drie na elkaar, waarvan de eerste veruit de meest beklijvende was. Nearly Morning van Luke Sital-Singh werd Bijna Ochtend en werd vooral een kippenvelmoment. Daarna nam de entertainer in Pieter Embrechts het even over voor twee covers van Toon Hermans, Pijpestelen en Tango Van Het Blote Kontje. Een leuk intermezzo, zeker voor het talrijk opgekomen, oudere publiek, maar voor ons eerder overbodig.
Nadien werd er toch weer vooral geplukt uit ‘Onderwoud’, het sterke album dat Embrechts twee jaar geleden op de wereld losliet. Alles Blijft Stil was een hoogtepunt, net als setafsluiter Een Vriend Van Mij. Een song die, als Adele hem zou coveren, wellicht een wereldhit zou worden. De fans, die Embrechts al langer volgen, werden ook nog op hun wenken bediend met het bloedmooie Wachten. Ook het enige bisnummer kwam van Embrechts’ eerste plaat ‘Maanzin’: Barcelona, een liedje dat ten onrechte niet in het collectieve Vlaamse geheugen zit. Een open doekje was de terechte beloning voor het zevental op het podium.