Pukkelpop 2013: Nine Inch Nails - Verlicht

Kiewit, Hasselt, 16 augustus 2013

Het stond al even in de sterren - of tenminste op het net - geschreven. Van de show van Nine Inch Nails konden we iets verwachten. Trent Reznor had al aangegeven dat hij het idee van Talking Heads gepikt had. Maar hij had het wel naar de eenentwintigste eeuw geteleporteerd.

Dus stond Reznor daar in zijn eentje met zijn synthesizer op dat immense, lege podium. Om Copy Of A in te zetten. En geleidelijk aan kwamen de andere bandleden van het huidige Nine Inch Nails erbij. Het was het begin van een rockshow zoals er nog maar weinig gebracht worden.

Door voortdurend te spelen met licht (de led-schermen waarop de schaduwen van de muzikanten tegen een achtergrond van ruis getoond werden waren indrukwekkend om de lichtengineers die op het podium de muzikanten verlichtten niet eens te vermelden) en omdat kleine schermen werden aan- en afgevoerd was er in elke song wel iets nieuws te zien. Bovendien was Reznor zijn eigen, excentrieke zelf, zijn teksten krijsend in de microfoon, zich krampachtig vastklampend aan de standaard.

De muziek evolueerde doorheen de setlist van bijna puur elektronisch naar analoog, waarbij dan zelfs een cello te horen (en zien) was (Me, I'm Not). En of het nu aan hoog tempo dan wel aan laag tempo ( het prachtige Piggy) was, de songs hielden je gevangen in een duivelse lichtstorm, waar Trent Reznor wel leek door opgeslokt te worden.

Nine Inch Nails heeft de rockshow terug op de kaart gezet. Alleen jammer dat een deel van het visuele geweld tenietgedaan werd door het nog aanwezige daglicht. Maar laat dat slechts een vlekje zijn op Reznors duivelse zon.