Reggae Geel - Wederzijdse liefde

Festivalterrein Meerhout, 2 augustus 2018 - 3 augustus 2018

In Geel werd gisteren een einde gemaakt aan een mooie tweedaagse beleving vol tropische, goede vibes. De bezoekers toonden hun liefde voor het festival, maar kregen die liefde dubbel en dik terug. Peace. Love. Unity.

En die liefde begon al heel vroeg, onder de verschroeiende zon, bij Kabaka Pyramid. De talentvolle jongeheer is geen echte onbekende -hij werkt weleens samen met de fameuze Damian Marley-, maar echt bekend is hij nu ook weer niet. Afijn, laat ons gewoon besluiten dat er bij aanvang niet al te veel volk stond.

Maar de afwezigen hadden ongelijk, want Kabaka Pyramid was als een kanon; snedige lyrics werden onder begeleiding van pompende, zo nu en dan door hiphop en trap beïnvloede beats losgelaten. In schril contrast stond dat met de liefdevolle odes die hij sporadisch aan het genre bracht (het zonnige Reggae Music was wel iets helemaal anders dan Never Gonna Be a Slave).

En dan hebben we het nog niet gehad over hoe hij het presenteerde. Wel, fantastisch. Kabaka Pyramid is het type muzikant die iedereen graag in zijn band zou willen hebben. Hij is vrolijk, opgewekt en gunt elk bandlid even veel faam als zichzelf. Regelmatig dook hij meer naar achter op het podium om even te schuren en te dansen met een van zijn bandleden. En zo moet het, want zonder een goede band staat een frontman nergens. Eindelijk iemand die dat beseft.

Maar, zoals we Jah Shakespear gisteren hoorden zeggen tijdens zijn les "geschiedenis van Reggae Geel", zijn lang niet alle toppers op Reggae Geel van het mannelijke geslacht. De organisatie zet ook elk jaar talentvolle vrouwelijke artiesten op een podium, en dat konden we nu ook zelf vaststellen.

Queen of reggae Etana toonde bijzonder overtuigend dat de reggaescene niet per se een "man's world" is. Haar nummers waren verrassend en positief, maar moeilijkere thema's schuwde ze evenmin. In People Talk vertelt ze bijvoorbeeld hoe hard mensen kunnen zijn tegen elkaar, maar eindigen doet ze, zoals het haar siert, met overdreven optimisme ("Wees sterk, wees zelfverzekerd, wees trots").

Dat is nu eenmaal hoe ze is. Ze noemt dan ook niet voor niets Etana, wat "de sterke" betekent in het Swahili. En het is maar goed dat er artiesten zijn zoals zij, nu de druk om aan bepaalde eisen te voldoen steeds meer toeneemt. Maar geen zorgen, het is zoals Etana zegt: "there'll be a better tomorrow."

En dan was er nog Protoje, waar al uren voor aanvang reikhalzend naar werd uitgekeken.  Hij opende vlot met I&I, en het werd alleen nog maar beter. Velen zeggen dat hij verantwoordelijk is voor de heropleving van reggae en, wel, we kunnen hen geen ongelijk geven. Proteje steekt met hoofd en schouder boven iedereen uit: zijn opmerkelijke uiterlijk, zijn gevoel voor precisie en entertainment en zijn muzikaal talent vormen gewoon een dodelijke combo waar je niet omheen kan.

Zo klonk Like This lekker laidback, was Kingston Be Wise heerlijk opzwepend en catchy en liet Protoje uiteindelijk niets heel van de mainstage na Who Knows. Het zou tof zijn geweest als hij Chronixx mee op het podium had gebracht, maar dat is allicht wat te veel verwacht.

Maar de artiesten hoeven natuurlijk niet altijd bekend te zijn om te kunnen overtuigen. Zo troffen we Indie Allen, een jong talent uit Kingston, aan de Yard. Gewapend met zijn akoestische gitaar en looppedal trakteerde hij ons, na wat gesukkel in het begin, op een verrassend goede set.

Jah Love opende traag maar sterk en trok meteen heel wat publiek naar de Yard. Zo bouwde hij via (nog niet uitgebrachte) nummers als I Know You Love Me en Grace, met zo nu en dan eens een cover ertussen (No Women No Cry klonk verdomd goed uit zijn mond), op naar zijn (tot nu toe) enige officiële single Catch A Fire. "Steek als die aanstekers en lichtjes in de lucht", klonk het nog voor hij van het podium verdween. Wel, beste Indie Allen, dat was niet slecht voor een eerste Europese show. Helemaal niet slecht!