Retie Rockt! - In de (niet zo) stille Kempen

Gemeentepark ‘t Schijf, Retie, 10 juni 2017

De schrijver van de evergreen, waarin hulde wordt gebracht aan de stille Kempen, had waarschijnlijk nooit voorzien dat diezelfde Kempen het kloppend hart van de muziekfstivals zouden worden. Ieder jaar maken massa's festivalgangers de tocht naar de "stille Kempen" om er van van de muziek van hun favoriete artiest te genieten. Waar Graspop, Reggae Geel en Sjock de grote namen zijn, heeft ieder zichzelf respecterend Kempisch dorp een eigen dorpsfeest/festival, waar altijd een podium klaar staat om bands zichzelf te laten bewijzen. Retie Rockt is die status een beetje ontstegen en is ondertussen al aan de dertiende editie toe. 

Dorpspark 't Schijf was wederom de locatie voor Retie Rockt en de ronduit idyllische omstandigheden, grote biertent in de schaduwzone van de bomen en diverse lekkere eetstandjes zouden je haast doen vergeten dat er ook nog gerockt moest worden. En dat werd er ook, maar nagenoeg alle in de namiddag geprogrammeerde bands konden de strijd niet winnen van de setting. 

Het Italiaanse hardcorepunkgezelschap X-State Ride heeft besloten de stekker eruit te trekken en is een aan een afscheidstour bezig door Europa. In Retie  hield de band voor een laatste maal halt op Belgische bodem. Het Nederlandse Komatsu, pas terug van een Braziliaanse rondrit, mocht met hun stonerrock de strijd aangaan met de omgeving. En dat leek zowaar nog te lukken ook. Lockdown blijft een geweldig nummer met of zonder Nick Oliveri. Het Duitse Long Distance Calling was de vreemde eend in de bijt. Postrock blijft een nichegenre; en waar is Roger toch als je hem nodig hebt voor de vocals? Voor veel muziekfans was de muzikale krachtpatserij hoe dan ook een brug te ver. 

Ondanks de warme zomerzon wist het Luikse It It Anita een energieke set neer te zetten. In de afdeling hardst werkende bands van België staan ze zonder twijfel aan de top van de rangschikking. Wie de band nog nooit live aan het werk zag, stond met open mond te kijken naar de capriolen van het viertal. Zeker toen de heren de instrumenten in het publiek zetten om dan de set verder af te werken. Noiserock met een missie. 

De eerste band, die écht beweging in de festivalgangers kreeg, was het Nederlandse Birth Of Joy; in België tot onze schande nog altijd zo goed als onbekend. Nochtans zijn ze samen met Dewolff en My Baby toch één van de vaandeldragers van de Nederlandse retrorockbeweging. De ronduit indrukwekkende klanken, die het trio door de versterkers joeg in Grow en Rock'n'Roll Show, deden menig muziekliefhebbershart sneller slaan. De combinatie gitaar, drums en een orgel, dat ook de baspartijen voor zijn rekening nam, werkte perfect. De vergelijking met The Doors, maar ook met Led Zeppelin of MC5 loerde om de hoek. 

Voor lokale jonkies Equal Idiots was dit een open kans op doel: een groot publiek, een mooie setting, eengroot podium en een hoge stek op de affiche. Het jonge duo wist zich gaandeweg te ontpoppen tot ideale festivalband met een mooi opgebouwde set stampensvol garagerock zonder toegevingen. Nadat het spreekwoordelijke dak er was afgegaan bij de Plastic Bertand-cover Ca Plane Pour Moi, ging het nog meer crescendo bij aflsuiter Put My Head In The Ground. The Black Box Revelation heeft gezelschap. 

Over Brutus is er de laatste weken en maanden veel gesproken en geschreven. Een verdere introductie heeft het Leuvense trio dus niet nodig. Maar het is vooral door de energieke, geweldige optredens dat ze zover zijn geraakt en dat is ook wat ze in Retie brachten. De band werkt zich ondertussen bijna blindelings door de set heen zonder de minste tekenen van sleur of routine. Hopelijk kunnen we de komende jaren nog veel van "onze" Brutus genieten, want met de internationale platendeal staat de deur naar heel de wereld wijd open. 

Steak Number Eight was al aan zijn derde passage toe in Retie, maar waar de band de laatste jaren sterk is geëvolueerd, is het publiek ter plaatse blijven trappelen. Enkel in de harde, stevige nummers werd er uit de bol gegaan. Tragere, ingetogen stukken konden op weinig begrip rekenen. Vanaf het tweede deel van de set vonden publiek en band elkaar dan toch en werden alle registers opengetrokken met Gravity Giants, Dickhead en Return Of The Kolomon. De vier West-Vlamingen zetten zo de kers op de taart en solliciteerden meteen naar een vierde passage. 

Wat ons betreft gingen de bloemen en de bijhorende beker met grote oren naar Equal Idiots, die nog lang niet aan hun plafond zitten. Een eervolle vermelding was er voor het Nederlandse Birth Of Joy, die de verrassing van de dag bleken te zijn. En van die "stille" Kempen was eigenlijk weinig te merken geweest.