Ride - Van langzaam naar veel te snel

Trix, 29 januari 2020

Ride - Van langzaam naar veel te snel

Wie lange tijd in een hol onder de grond heeft geleefd: het Britse Ride is één van die jarennegentig-shoegazelegenden die in de eenentwintigste eeuw een nieuwe muzikale levensadem vond. Anders dan My Bloody Valentine, Slowdive of Swervedriver, houdt dit kwartet het echter niet op een korte opflakkering, maar mag recente langspeler ‘This Is Not A Safe Place’ de resurrectieplaat ‘Wheather Diaries’ uit 2014 opvolgen. En daar hoort een gelijknamige tournee bij.

De reden waarom Ride misschien nog wel de meest controversiële van zijn soortgenoten is: de band focust zich niet enkel op een cocktail van noise, harmonie en psychedelica, maar ook op structuur en inhoud van songs die geen vlekkeloos strofe-refrein-parcours afleggen. Dat is meteen ook het excuus waarom de laatste plaat, ondanks de grote diversiteit en durf, vrij lauw onthaald werd. Ride is een live band. Punt.

In elk geval maakte dit kwartet het in Antwerpen ook het publiek niet altijd even gemakkelijk. Na een knallende start met de krachtige nieuwkomers Jump Jet en single Future Love slingerde de band meteen al hoogtepunt en evergreen Leave Them All Behind door de zaal. Dik zes minuten lang met die heerlijk hikkende, ritmische sample, zweefzang en slepende gitaren. Kwestie van vroeg de troefkaarten uit te spelen. Zeker toen nadien iets flauwere, semi akoestische anoniempjes aan de beurt waren, zonken band en aandacht een beetje weg in de eigen loomheid.

Maar wie ervaring heeft met die typische Ride-sound, gedragen door hoog, metalig galmende Rickenbacker-gitaren, weet dat even acclimatiseren meer dan loont. Band en publiek lijken zichzelf steeds even te moeten aftasten om er nadien samen voluit voor te gaan. Met hernieuwde spirit vanaf Shadows Behind The Sun, waar riffs in heuse grooves omgetoverd werden, sleepte de band iedereen mee in die verslindende sound. Een sound die drie decennia overbrugde: vanaf de fabuleuze, heerlijk lazy uitgesmeerde shoegaze hit Vapour Trails tot een van een vrolijk Britpopritme voorziene harmonic noiseklepper als OX4. Beiden klassiekers in het gamma.

En eens Ride je heeft meegezogen in haar cocon van dominante gitaren, is er ook geen ontkomen meer aan. De wondermooie melodielijnen die in Lannoy Point samenkomen (dat hoge riffje!). Heerlijk. Opvallend trouwens hoe de Britten live meer en meer naar een band als The Charlatans neigen – credits aan de hoge keelstem van Mark Gardener. En dan was de rit over. Na anderhalf uur en zeventien songs. Net nog goed voor twee extra bisnummers die misschien nog de meeste verrassingen van de avond inhielden. Eerst nieuwkomer In This Room, harmonieus geleid door een hardnekkig loopje waar de gitaren mooi doorheen konden snijden. Zeker op YouTube live te checken. En dan afsluitend met Seagull, de apotheose uit het album 'Nowhere' met een monsterlijke, repetitieve instrumentale uitglijder van acht minuten lang. Verdict: schitterend concert. Veel te snel voorbij.

Ride @ Trix 29/01/2020

1 februari 2020
Johan Giglot