Rock Herk 2019 - Dag 1: een heerlijke kopstoot

Olmenhof, 12 juli 2019 - 13 juli 2019

Rock Herk 2019 - Dag 1: een heerlijke kopstoot

Rock Herk draagt met bescheiden trots de titel van oudste alternatieve festival in België. Een titel die de organisatie ook dit jaar alle eer aandeed met een programmatie om duimen en vingers bij af te likken. Voor de zevenendertigste editie zakte de top van de Belgische muziekscene af naar het Olmenhof, waar enkel het weer een mogelijke spelbreker kon zijn.

Noem het organisatorische genialiteit of louter toeval, maar door het wat latere uur van aftrap bleven de festivalbezoekers gespaard van zware regenbuien. Voor ons begon het feestje bij de rocksongs van Black Leather Jacket. In 2017 nog finalist bij De Nieuwe Lichting van Studio Brussel, vandaag present op Rock Herk. Het recept van de band is simpel maar doeltreffend: gespierde maar melodieuze gitaarriffs, teksten zonder poespas en een ongelooflijk strakke drummer. Village People was al een Afrekening-hit en wij vermoeden dat er na dit optreden nog een hoop zullen volgen. Terloops werd er ook nog even reclame gemaakt voor het optreden in de Trix op 29 november, en goedhartig als we zijn verspreiden ook wij het nieuws.

Van een finalist naar een winnaar, want Tessa Dixson mocht zich dit jaar één van de drie winnaars van 'De Nieuwe Lichting' noemen. Dixson liet zich opmerken met elektronische popmuziek die niet voor een gaatje te vangen is. Een perfect voorbeeld hiervan is Falling, op het eerste gehoor een dansbaar popnummer met enig gevoel voor drama, maar wat een track. Helaas werden de prachtige vocalen van Dixon wat overstemd door de muzikanten. Gelukkig zat de mix bij Beautiful Pain helemaal goed en kregen we toch last van kippenvel. Topsong. De cover van Lou Reeds Walk on the Wild Side was een leuke verrassing en bracht extra applaus met zich mee. Tijdens Ignited begonnen ook onze dansbenen te jeuken en gaven we ons helemaal over aan de popprinses van morgen.

Omdat we pas gegeten hadden, lieten we Gruppo Di Pawlowski links liggen. U kruipt toch ook niet in een rollercoaster met een volle maag? Van enkele omstaanders kregen we te horen dat het optreden een hondsdolle gebeurtenis was met op het einde een KNT-kantje. Het deed ons goed om te horen dat Mauro nog steeds Mauro is.

Wij besloten om ons tactisch te positioneren tijdens het optreden van Isbells. De subtiele elektronica, gemengd met gitaren, maakt dat de muziek live nog meer richting postrock neigt. Aan rustig opbouwen lijkt de band niet te doen, want wie met een nummer als Means To An End opent, legt meteen alle kaarten op tafel. Als we ons niet vergissen, zagen we een heerlijk snijdende gitaar voorbijkomen tijdens 2 Words en veerde het publiek recht tijdens de bescheiden hit Reunite. Isbells gaf een meer dan prima optreden. En daar vergissen we ons zeker niet in.

Het is een huizenhoog cliché, maar het zogenaamde Limburggevoel zorgde voor de eerste tot de nok gevulde tent van het weekend. Een eer die de mannen van The Sore Losers niet enkel op basis van afkomst verdienen. De formatie van Jan Straetmans, Cedric Maes, Alessio Di Turi en Kevin Maenen gaat al een klein decennium mee en is ondertussen een powerhouse in de Belgische rockmuziek geworden. Splinterbom Don’t Know Nothing stak meteen het vuur aan de lont met kletterende drums en een heerlijke riff. Het spelplezier van en de interactie tussen de muzikanten was zo aanstekelijk dat het enthousiasme instant oversloeg op het publiek.

Gitarist Maes jutte het publiek nog eens op met een gevatte ‘Komaan Herk Godverdoeme’, waarna ze met Your Smile diep in de discografie groeven. Got It Bad flirtte met het muzikale vakmanschap van Led Zeppelin, zonder een flauw afkooksel te worden. Een gedreven Silver Seas deed het optreden crescendo gaan en Tripper gaf het finale nekschot. Rock Herk kende zijn eerste topconcert en The Sore Losers werden even The Proud Winners.

De absolute headliner van de dag was natuurlijk dEUS. Maar liefst acht keer lieten ze de AB vollopen met ‘The Ideal Crash’ Rewind-concerten. Rock Herk was de eindhalte van de zomertournee in het teken van dat legendarische album en dus wouden Barman en de zijnen afsluiten met een knaller. Helaas leek het in het begin even mis te gaan toen het geluid alle kanten uitging met als pijnlijk hoogtepunt een versie van Sister Dew die niet geheel klonk als we hadden gehoopt. Gelukkig werd de geluidsman snel wakker en kwam met The Magic Hour een eerste dosis kippenvel voorbij. Gitarist Bruno De Groote voelde zich als een vis in het water met een jazzy gitaarmotief.

Het titelnummer was minder gejaagd dan op de plaat, maar bleef desondanks geweldig overeind. Instant Street is en blijft hét prijsbeest en bij dit nummer waren de dansers effectief een toegevoegde waarde. Magdalena was een heerlijke adempauze en we hopen volhartig dat het nummer vaker in de setlists zal opduiken na deze tournee, een wens die ook geldt voor Everybody’s Weird. Na Dream Sequence #1 volgde er nog een bis met Roses als perfecte setafsluiter.

Veel tijd om van Sleaford Mods te genieten bleef er niet over, maar gelukkig konden wij nog een kolkend Jobseeker en een furieus Tied Up In Nottz meepikken. Zo sloot de eerste dag van Rock Herk af met een kopstoot van jewelste. De buil achteraf voelde zelden zo heerlijk.

14 juli 2019
Nick Van Honste