Rock Herk 2019 - Dag 2: nog één keer Van Jetje

Olmenhof, 12 juli 2019 - 13 juli 2019

De eerste dag van Rock Herk was goed voor enkele indrukwekkende optredens en sloot af met een heerlijke kopstoot. Ontwaken deden we op dag twee met een flinke buil, maar het stond buiten kijf dat van recuperatie geen sprake zou zijn op deze goed gevulde festivaldag. Kijkend naar het programma kunnen we niet anders dan goedkeurend knikken en onze felicitaties richting de organisatie sturen. Het programma van de Main Stage oogt zomers en fris, terwijl de Club het ideale tegenwicht verzorgt met zware gitaren en dieptrieste muziek.

Wij begonnen onze dag met een streepje surfrock. Fan van de naam zullen we nooit worden, maar muzikaal zit het wel goed bij Danny Blue And The Old Socks. Wanneer een groep nummers heeft als Idee 34, hebben ze bij ons al een streepje voor. Als dat dan ook nog eens aanstekelijke popsongs blijken te zijn, geven wij een hartelijk applaus. Ook deze band maakte trouwens furore bij De Nieuwe Lichting, wij denken dat Rock Herk na deze editie een volle klantenkaart heeft bij de talentenjacht van StuBru.

Van luchtige en zonnige surfrock naar melancholische shoegaze, op papier is het een grote stap maar op Rock Herk ligt het maar een boogscheut van elkaar af. Slow Crush is een combinatie van uit Leuven en Manchester afkomstige muzikanten en liet vooral met Aurora van zich horen. De band was net terug van twee weken door Europa trekken, maar toonde geen teken van vermoeidheid. Helaas kwam de stem er niet echt door, waardoor een essentieel aspect van de songs onderbelicht bleef. Herkansing op 1 december in de Ancienne Belgique. Na Slow Crush bleven we even in de buurt van de Club hangen en daar kwamen we in aanraking met Hemelbestormer. De groep brengt postrock die al eens met decibels durft flirten. De Club stond goed vol en het publiek leek het te smaken, zo zagen we de eerste nekhernia’s van de dag tot stand komen.

Om de gure en donkere postrock wat te counteren begaven we ons richting Main Stage waar Jaguar Jaguar de zon weer liet schijnen. Op de tonen van Jungle Boogie van Kool & The Gang besteeg de band het podium, het was een voorteken voor wat zou volgen. Veertig minuten lang brachten de heren dansbare rock die in een rechtvaardige wereld alle radiozenders zou teisteren. Een swingende baslijn hier, subtiel maar bijzonder efficiënt toetsenwerk en snerpende gitaren zijn de ingrediënten voor één van de meest beloftevolle bands van het moment. You Got Me, Tease en So Long zijn songs die wat ons betreft een plekje op Rock Werchter rechtvaardigen.

Op straat spelen, het heeft een bijklank van buskers en slechte Wonderwall covers. Met Street probeerde de organisatie van Rock Herk daar stante pede komaf mee te maken. Een kleine tribune die de bands omsingelt, doet het aanvoelen als een straatauditorium. Professoren van dienst waren de leden van The Guru Guru, een aan noisepunk neigende groep die al enkele jaren een naam voor zichzelf maakt in het Belgische circuit. Brandpunt van dienst is frontman Tom Adriaenssens die aan meer dan één tic nerveux lijkt te leiden, of het toch weet te verkopen. Backdoor is een cultsong in wording, en wij kijken al uit naar wat het nieuwe album in januari zal brengen.

Wat kunnen we nog over Whispering Sons schrijven dat we eerder nog niet zeiden? Het blijft alleszins een overweldigende ervaring om deze band in Limburg te zien. Ondanks de verhuis naar onze hoofdstad liggen de wortels nog steeds in de warmste provincie. Voor deze festivaltour sleutelde de band niet al te veel aan de setlist, maar waarom zou je ook als je met Wall en Waste een koningskoppel hebt waarmee je elke festivaltent of -podium naar de kersen kan spelen. Al kijken we ondertussen echt wel uit naar nieuwe songs.

Comeback van het jaar is voor de mannen van Dead Man Ray, de band van onder meer Daan Stuyven en Rudy Trouvé bracht met ‘Over’ een album uit dat wat onderbelicht bleef maar zeker een (excuses voor de flauwe woorspeling) ‘over’vloed aan goede songs bevatte. Monochrome is een popsong van de zuiverste soort en met Stuyven als zanger zit elke band wel goed. Trouvé liet optekenen dat hij wat hoofdpijn had, en hoe beter tegen hoofdpijn te vechten dan met een strakke performance? Met nummers als Blisters en Out heb je geen nood aan Dafalgan. Als dan die heerlijk vervelende wekker van Chemical begint te piepen, weet je dat het een mooie avond gaat worden. Of hoe dit Lynchiaanse dansorkest een dijk van een optreden gaf.  

We konden er niet naast kijken op de weide, maar aan de hoeveelheid t-shirts te zien leek het wel alsof Amenra een optreden zou geven, en het bleek verdorie ook nog waar te zijn. De cultband gaf een uur lang het beste van zichzelf in de Club, maar moest daarbij wel een intense strijd leveren met een hoop vervelende praters. Door het gepalaver gingen vooral de stillere stukken verloren waardoor een wereldsong als A Solitary Reign zijn impact wat verloor.

Aangezien we toch altijd vijf minuten nodig hebben om te bekomen na een optreden van de bande van van Eeckhout, kwamen we wat later aan bij The Van Jets. Hopelijk vergeeft Johannes het ons, maar we waren nog net op tijd voor een finale van jewelste. Confetti, gooien met gitaren, halfslachtig stagediven, het zat er allemaal in. We raden iedereen aan om de band nog een keer ‘Van Jetje’ te zien geven. Want op het einde van het jaar stoppen ze er definitief mee, en kunnen wij ook deze woordspeling op pensioen sturen. Songs als The Future en Two Tides Of Ice zullen desondanks voor eeuwig in ons hoofd blijven.

Met de riff van Two Tides Of Ice in ons hoofd reden we weg van wat één van dé zomerfestivals van het jaar was. De line-up was geweldig, de sfeer evenzeer. Dat er hier en daar al wat veel (en luid) werd geconverseerd, nemen we er bij aangezien het nog steeds een ‘gezellig’ festival is. Tot volgend jaar Rock Herk, wij kunnen nu al niet wachten.