Rock Werchter 2017 - Dag 4: het besef van de laatste dag

Werchter Weide, 29 juni 2017 - 2 juli 2017

Bij dag 4 van Rock Werchter hebben we altijd een dubbel gevoel. Ook al willen we het eigenlijk niet toegeven: we zijn moe op dag 4. Tegelijkertijd is er het besef dat het de laatste dag is en dat het alweer bijna gedaan is; dat de onderkant van het schema nadert; de laatste optredens komen eraan. Je doet je best om ze ten volle te beleven, want je weet dat het de laatste zijn. Het moet nu gebeuren.

Nothing But Thieves: puberrock

De eerste groep op de affiche op zondag waar we echt naar uitkeken, was Thurston Moore Group. We kunnen dus niet zeggen dat we met de allergrootste verwachtingen naar Nothing But Thieves zijn afgezakt. Met Nothing But Thieves was het zoals het wel vaker is met groepjes die zo vroeg staan geprogrammeerd: ze hebben een flinke fanbase, voornamelijk bestaande uit jonge meisjes en maken puberrock met beperkte houdbaarheidsdatum. Next!

Thurston Moore Group: één uur, zeven nummers

Het contrast met Thurston Moore Group kon niet groter zijn. Hij was actief vanaf begin jaren tachtig in Sonic Youth, maar na de scheiding van zijn vrouw Kim Gordon in 2011 ging die groep voor onbepaalde tijd op non-actief.

Thurston Moore Group is nu dus het hoofdberoep van Thurston Moore en het komt er eigenlijk op neer dat hij nog meer zijn zin doet. En natuurlijk zit er DNA van Sonic Youth in die groep; het kan ook niet anders als je zo'n lange tijd met je geluid een groep mee hebt bepaald. Alleen worden de lange solo’s hier nog meer uitgerekt en zit de stem van Moore – goede stem trouwens! – op de voorgrond. Dat leverde eigenlijk alleen maar hoogtepuntjes op, vooral afkomstig uit ‘Rock ‘n’ Roll Consciousness’, de nieuwe plaat die zelfs volledig werd gebracht. Hoogtepunten daarbij waren Smoke Of Dreams, Aphrodite en Exalted, openingsnummer van elf minuten op de plaat, afsluiter van een kwartier tijdens de show.

Het allermooiste was gewoon Thurston Moore zien soleren; rustig en geconcentreerd tegelijkertijd, waarbij je bij elke noot voelde. Yep, dit is een legende.

The Kills: beetje lauwtjes

In november speelden The Kills een show in de Arenbergschouwburg in Antwerpen en dat was een verdomd goeie show. Des te groter was de teleurstelling over de lauwe show op het hoofdpodium van Rock Werchter. Had het iets met de grootte te maken? Was het te imponerend? Of hadden ze gewoon hun dag niet?

Nochtans begon de set uitstekend met een strakke versie van Heart Of A Dog. Waren ze op dat elan doorgegaan, dan hadden The Kills zichzelf het lijstje met hoogtepunten ingespeeld. Kissy Kissy was ook nog een hele goede, maar al snel degradeerden The Kills zichzelf tot achtergrondmuziek. Geen idee waar het aan lag…

Alt-J: ook een beetje lauwtjes

Lag het misschien aan de vermoeidheid? Was die vierde dag er toch een beetje te veel aan voor de festivalgangers? Of waren de bands in kwestie moe aan het worden? Waar Alt-J bij de vorige twee passages (2013 en 2015 in The Barn) nog grote indruk maakte, was het hier nogal lauwtjes. Het kan ook aan het verschil tussen tent en Main Stage gelegen hebben. Waar je je bewust naar de tent toe moet bewegen om een bepaalde groep te zien, lokt de Main Stage ook heel wat kampeerders, halve slapers en toevallige voorbijgangers. Feit is dat de sfeer die er de vorige keren hing bij Alt-J, hetgeen de indruk wekte dat ze zo’n Main Stage met gemak zouden inpakken, er deze keer niet was.

Trouwens, ook de band leek half te staan slapen. Niet minder dan vier keer moest een nummer opnieuw worden ingezet wegens een fout in de intro. Dat is best veel op een concert van vijfenzeventig minuten. Daarnaast was het ook een beetje een vreemde setlist: openen met 3WW bleek niet de allerbeste zet wegens eenvoudigweg te traag en te stil en Hunger Of The Pine was zelfs in geen velden of wegen te bekennen.

Foo Fighters: jukebox Grohl

Ergens tijdens het concert verbaasde Grohl er zich over dat er na tweeëntwintig jaar Foo Fighters nog steeds een pak mensen waren die voor de eerste keer op één van hun concerten waren. Wij behoorden daar ook toe. Niet dat Foo Fighters amper naar België komen – vijftien keer in die tweeëntwintig jaar, hebben we geteld – maar de laatste jaren is het toch al moeilijker. Deze show op Rock Werchter 2017 is de eerste show van Foo Fighters sinds Pukkelpop 2012, de laatste zaalshow is dus al geleden van 2010.

De eerste keer Foo Fighters voor velen dus en zelfs de eerste keer Foo Fighters op Rock Werchter sinds 2005. We weten allemaal dat dat niet de bedoeling was, maar dat een gebroken been daar voor iets tussen zat. Dave Grohl is na een jaar revalideren terug op been – pun intended – en is weer helemaal zijn oude zelve. Op Rock Werchter wilde dat vooral zeggen: één brok energie. Waar Grohl op Glastonbury de set nog inzette met een lange speech en een ingetogen intro aan het begin van Times Like These, trapten Foo Fighters de set op Rock Werchter af met een stevig All My Life.

Het eerste halfuur werd de ene hit na de andere de weide in geknald. Na All My Life volgden Times Like These, Learn To Fly, Something From Nothing en The Pretender. De band speelde in het hun toebedeelde slot van tweeënhalf uur bijna uitsluitend de grootste hits; in die mate dat we ons afvroegen waarom Foo Fighters eigenlijk nog platen maken. De ene meezinger volgde de andere op – Walk, These Days, My Hero was ook zo'n rijtje – en dat was tegelijkertijd fijn en een tikje vervelend. Want, het mocht dan allemaal wel fijn zijn; heel erg diep sneed het niet.

Af en toe duurde het allemaal wel erg lang. Monkey Wrench – gespeeld op de gitaar die Grohl cadeau kreeg van Studio Brussel – werd gerekt tot de elastiek bijna sprong en zo ging dat wel vaker. Wie eenentwintig nummers speelt op tweeënhalf uur heeft er niet bepaald een stevige vaart op nagehouden.  

Foo Fighters op Rock Werchter, dat was vooral jukebox Grohl; een rit op de paardenmolen en een extra rit omdat de flosj gevangen werd.

En toch, ondanks de kritiek, was Foo Fighters wat het moest zijn: ongebreidelde fun en alle te verwachten meezingers. Niets meer en niets minder. Nu was het perfect. Ze waren immers al zo lang niet meer geweest. Als (en ik zeg als) Dave Grohl en de zijnen volgend jaar terugkomen om het nieuwe album voor te stellen, mag het wel iets anders zijn of we zullen minder lief zijn.

Slotbeschouwing

Het was onze elfde editie Rock Werchter op rij. Ze was niet historisch goed; ze was ook zeker niet slecht. Wat het allerfijnst is aan zo'n vierdaags festival, is dat je uitgebreid de tijd krijgt om onder te duiken in een muziekbubbel. Er hangt iets vredelievends over Rock Werchter, ook al moet je een metaaldetector door om binnen te raken. Rock Werchter wordt geregeerd door de liefde voor muziek. Of zoals Sofie Engelen het op Canvas zei: dankbaarheid om het leven. En dat maakt dat wij ook nu weer aftellen naar de volgende editie.