Rock Werchter 2018 - Dag 1: Gorillaz heer en meester

Werchter Weide, 4 juli 2018 - 7 juli 2018

Rock Werchter 2018 - Dag 1: Gorillaz heer en meester

Ongelooflijk maar waar: Rock Werchter 2018 zit er weer helemaal op. Het was een zonovergoten editie zonder ook maar één druppeltje regen en met een affiche die meer dan ooit gevuld was. Wie de heersers van dag één waren, was duidelijk: Gorillaz. 

Elk jaar hetzelfde liedje: we willen de opener zien, maar door allerlei onverwachte problemen met matrassen en tenten lukt dat net niet. Dit jaar hadden we Rival Sons met stip aangeduid op het schema. En van dat schema wordt normaliter nooit afgeweken, behalve dan voor problemen met tenten en matrassen.

Dus begon het festival bij Kali Uchis. "Zwoel, zomers en luchtig", schreven we in de voorbeschouwing. En dat was precies wat het was. We merkten aan alles dat het (in festivaltermen) nog vroeg was en Uchis slaagde er niet meteen in om iedereen wakker te maken. Ze stond wat met de kont te schudden in haar gele jurk (met bijpassende geel gelakte nagels) en het klonk allemaal best ok, maar echt tot leven kwam de set nooit. Maar het was dus wel zwoel, zomers en luchtig.

Nadien gingen we voor een eerste keer een kijkje nemen op dat nieuwe podium, The Slope, voor Otzeki. De toevoeging van The Slope heeft er in de festivalbeleving vooral voor gezorgd dat we ons meer moesten haasten en hier en daar ook vroeger moesten vertrekken. Zo ook bij Otzeki, die met hun tweeën hun best deden, maar niet konden verhinderen dat The Slope meer gebruikt werd als chillplekje om wat bij te kletsen onder vrienden.

Het eerste festivalhoogtepunt beleefden we bij Little Simz. Simbatu Ajikawo heet ze eigenlijk, maar uiteraard bekt dat niet zo lekker. Ze was meegekomen met Gorillaz en zou later die avond nog op het podium komen voor het twee minuten durende pompfeestje Garage Palace, maar ook solo liet ze zich niet onbetuigd. Na die veertig minuten hadden we vooral het verlangen om meer te zien. Ze had een driekoppige jazzband bij zich met wie ze een mix van heerlijke jazz, soul en hiphop serveerde. Little Simz is één van de grootste aankomende talenten van haar generatie; zeg dat wij het gezegd hebben.

Ook bij Black Rebel Motorcycle Club waren ze goed wakker. Voor hen is het altijd even afremmen als ze een set in een uur moeten passen. En het was een cadeau dat ze eens niet op dat grote Main Stage stonden, maar wel in The Barn. Die was heerlijk gevuld toen ze de set aftrapten met Little Thing Gone Wild. En we wisten meteen: ze stonden weer strak. Beat The Devil’s Tattoo en Ain’t No Easy Way zaten ietwat verderop Met strakke gitaarrock hebben Black Rebel Motorcycle Club het warm water niet opnieuw uitgevonden, maar dat hebben ze ook nooit gepretendeerd. Belangrijker is dat Robert Levon Been, Leah Shapiro en Peter Hayes er wel voor gingen en elk concert lijken te spelen alsof het het laatste is.

Tijdens Conscience Killer zagen we hen zelfs harder rocken dan Queens Of The Stone Age tegenwoordig doet. In het middenstuk van de set werden enkele tragere nummers gebracht, waaronder Ninth Configuration en, hoewel dat gevaarlijk is op een festival, hoorde je wel de schoonheid die laagje per laagje werd opgebouwd om vervolgens met Spread Your Love weer voluit te gaan in de eindsprint. Even leek het alsof het optreden afgelopen was, waarna Whatever Happend To My Rock ‘n’ Roll (Punk Song) toch nog de uitsmijter werd. Heerlijk optreden.

De affiche van Rock Werchter was dit jaar meer eclectisch dan ooit tevoren en daar hoorde dit jaar opvallend veel hiphop bij. Vince Staples is bijvoorbeeld één van de beste rappers van het moment. Hij bracht een soort van performance art voor een groot scherm dat was onderverdeeld in twintig kleinere schermen die beelden braakten. Eén scherm, één man en wit licht; het had iets minimalistisch. Soms stond Staples ook gewoon dreigend de zaal in te kijken en dat werkte eveneens. Hij begon de set met Get The Fuck Off My Dick en Big Fish. Feestje gegarandeerd. We bleven geboeid van begin tot eind, maar hadden achteraf toch het gevoel dat hij niet alles had gegeven wat in hem schuilde. Naar onze mening kan hij nog beter. Aan hem om dat bij een volgende gelegenheid te bewijzen.

Als Queens Of The Stone Age  komen, dan moet je gaan kijken. Zelfs al was ‘Villains’ niet echt ons ding, dan nog hebben The Queens doorheen de jaren een dergelijk oeuvre bij elkaar gespeeld, dat elke set indrukwekkend zou moeten zijn. Zou moeten zijn... Want in de set op Rock Werchter zaten iets te veel inzakmomenten. Ze begonnen nochtans heel erg strak met een trio oudjes: Do It Again, The Lost Art Of Keeping A Secret en Go With The Flow; een spervuur aan hits noemen ze dat. Alleen bleef het daar niet bij. No One Knows bijvoorbeeld, kreeg in het midden van de song een veel te lange drumsolo mee. Wat is dat toch met die drang tot het opvullen van concerten met drumsolo’s tegenwoordig? Make It Wit Chu werd veel te lang uitgesponnen en hoewel In The Fade en Long Slow Goodbye op zich geweldige verrassingen zijn, was het in één en dezelfde set een trage teveel. Toen Joshua Homme een lange speech begon af te steken over leven “in the moment” werd hij toch een tikje te zweverig. Plezanter is de Joshua Homme die een Spiderman spot in het publiek en die dan tot op het podium laat crowdsurfen om er vervolgens een dansje mee te placeren.

De nieuwe nummers deden het ‘m ook niet altijd en aan het einde van de rit misten we toch punch. Wel werd er sterk geëindigd met het trio If I Had A Tail, Little Sister en A Song For The Dead; een euvel dat Mexicola, Sick Sick Sick, Monsters In The Parasol of Feel Good Hit Of The Summer – dat er eigenlijk altijd moet bij zijn op een festival – had kunnen oplossen.

En dan hadden Gorillaz eigenlijk open doel om het mooiste doelpunt van de dag te maken. Damon Albarn stak voor On Melancholy Hill ook een speech af en die boodschap vonden we wel steek houden: hij pleitte voor festivals als Rock Werchter omdat de affiche van zo'n festival bezoekers impliceert die open-minded en tolerant over muziek denken. Dat vat Gorillaz zo’n beetje samen. Er zijn mensen die zich afvragen waar Gorillaz nog om draait tegenwoordig. Wel, precies dat: met een open geest naar muziek kijken en luisteren.

De set werd afgetrapt met het naar Blur lonkende M1A1 om dan meteen over te gaan in de disco die het nieuwe album ‘The Now Now’ kenmerkt met Tranz. Zo werd je van stijl naar stijl gevoerd met Damon Albarn die zich in al die verschillende songs als een visje in het water voelde. Het knappe is ook dat Albarn even snel kan transformeren van frontman naar aanwezigheid op de achtergrond als omgekeerd. Toen De La Soul het podium opkwam voor Superfast Jellyfish vergaten we bijna dat Albarn daar ook nog ergens stond; tot in het refrein.

De gasten waren bovendien uitstekend gekozen, een groot talent van Gorillaz. De discopomper kunnen we ons met niemand anders meer voorstellen dan met Peven Everett. En wie anders dan Little Simz zou Garage Palace zo naar boven kunnen pompen met die razendsnelle raps? En dan moesten de grootste hits nog komen. Feel Good Inc. en De La Soul waren opnieuw een hoogtepunt, maar Dirty Harry was dat evengoed. Tijdens Kids WIth Guns stuiterde Damon Albarn in zijn gele, doordeweekste trui over het podium en verving hij een deel van de tekst door “Eden Hazard”, zijn favoriete Rode Duivel.

Ja, voetbal zou nog een thema blijken deze editie van Rock Werchter. Het podium hield het bij ons wel tot het einde van Clint Eastwood en daarna bleven we na anderhalf uur verdwaasd achter, wetend dat we iets bijzonders gezien hadden. 

10 juli 2018
Geert Verheyen