Rudeboy - UDS forever in our heart

Ancienne Belgique, 7 mei 2022

Topdagje! Onze numero uno-helden, die nog eens optraden. Weliswaar niet in originele bezetting, maar twee vijfde is een acceptabel deel. En daar moesten we het mee doen. De diehard fans vertellen allemaal dezelfde verhalen uit de periode rond 1990: "Wat was dat? Nog nooit gezien of gehoord! Shocking! Aardverschuiving!" Niet zomaar een bandje dus, maar pioniers tot en met.

In de inkomhal van de AB bleken wij met vijfenveertig jaren op de teller duidelijk one of the guys te zijn. Een regiment oorlogsveteranen was komen opdagen: grijze haren, kalend en een T-shirt of hoodie met UDS-logo dat net iets te klein was geworden. Wij pleitten schuldig aan één en twee. In de ogen van de meesten lazen we hoger: "Please geef het ons. Schenk ons nog één keer die echte crossover. Geef ons raps, geef ons gitaren, verdrink ons in scratches. Let it be loud and powerful".

Maar de superlatieven van vernieuwing vielen te beurt aan het voorprogramma: Elefant. Net als The Squad in 1989 brengen zij nu iets dat je nog maar zelden eerder hoorde of zag. We herinneren ons geen enkel woord of catchy melodie van het optreden. We werden immers gebombardeerd door minimale, retestrakke, bombastische, donkere ritmestoten en arpeggio's, ondersteund met bizarre gitaar- en stemgeluiden. De visuals maakten het af. Wat was dat? Absolutely Shocking! Ga deze mannen zien in uw buurt binnenkort.

Ongegeneerd durven wij te verkondigen dat Urban Dance Squad zonder enige twijfel de beste band ooit is. Minimum één kilometer boven de rest uit. Het vernieuwende geluid, dat de vijf ego's in elkaar stampten, was buitenaards. In het jaar dat Milli Vanilli en The Confetti's de hitparade domineerden, fabriceerden zij een bom in een buurthuis in Utrecht dat het geluid bepaalde van groepen als Rage Against The Machine en nog een trits andere groepen die carriëre maakten op dat ene magische woord: crossover.

Het concert was ok.. De band was strak en hard. Rudeboy blijft zijn charmante zelf en DJ DNA is nog steeds grensverleggend. Wij vatten post op de eerste rijen en dansten heerlijk op nummers als Harvey Quint, Grand Black Citizen en natuurlijk de hoogtepunten: staalharde versies van No Kid en Fast Lane. In het tweede deel werd er enigszins voorzichtig gepogood en - ja hoor - een drietal stagedivers waagden hun kans. Met enig voorbehoud, voorzichtig op de uitgestoken handen landend. Om toch maar niks aan de tere rug over te houden. Het zou wat zijn: een UDS-blessure op moederdag en het maandag moeten uitleggen aan de baas.

Ons favoriete Squad-nummer Bureaucrat Of Flaccostreet knalden ze als afsluiter de zaal in. De bezwerende oosterse sample en Gregoriaanse gezangen gemixt met stevig rockwerk en diepe frustratie bewezen zich de Urban Dance Squad-formule. Wij werden er zowaar emotioneel van. Hoe kan muziek zo goed zijn?

Mooi was ook hoe Rudeboy nog een afscheidswoordje plaatste over Arno. "Het was één van jullie soldaten. Ik ontmoette hem een paar keer en het was een fijne man, als hij nuchter was. Maar hij had een kwade dronk en was niet te pruimen als hij zat was". Voila AB. Rudeboy-wise, no compromise. Authenticiteit raakt altijd. De dingen zeggen zoals ze zijn. Het is taboe en toch dragen we wie het effectief doet op handen.

Mike Claeys