RY X & Brussels Philharmonic Soloist - Tussen hemels genot en irritatie

Ancienne Belgique, 25 februari 2018

Een droom noemde Ry Cuming het om met de beste mogelijke muzikanten in een prachtige zaal als de Ancienne Belgique te kunnen aantreden. Het resultaat was mooi, maar niet perfect. Wat ons betreft had alles nog intenser gekund. Om te beginnen hadden ze die elektronische bas wat vaker mogen wegfilteren.

 

Een probleem dat wellicht het gevolg was van de combinatie van in essentie uiteenlopende artiesten. Een slimme combinatie, dat wel, maar zeker niet de beste. Wie RY X, die haast de hedendaagse mainstream likt, samen zet met het Brussels Philharmonic, wat dan weer de ultieme cultuurbeleving is, krijgt in de eerste plaats… een hopeloos uitverkochte zaal.   

En toch kreeg het publiek waar voor zijn geld. Op een podium, prachtig ingekleed met kaarsen, werd het zeer geliefde Sweat ingezet door een man met lange baard en een muts steunend op zijn man bun, die een zomers hemdje over zijn marcelleke droeg. Zo’n look waar alleen muzikanten mee wegkomen.

Toch trok deze man zelden alle aandacht naar zich toe. De mooiste momenten werden als collectief gerealiseerd, meestal tijdens de outro’s van de songs. Het eerste deel van de set steunde sterk op de elektronische instrumentatie van RY X. De begeleiding door de strijkers klonk het ene ogenblik heel bombastisch terwijl de vioolbegeleide elektronica op het volgende moment net zo goed van de plaat van een producer als Shlohmo had kunnen komen.

Berlin was één van de weinige momenten waarvoor we Ry Cuming wel alle eer willen toeschrijven. Al zullen we niet ontkennen dat we ons in de melancholie van het moment bedachten hoe graag we Bon Iver in een ‘For Emma’-tijdperk in deze formatie hadden bezig gezien.

Pas vanaf het moment dat Cuming zijn voorprogramma Hannah Epperson op het podium uitnodigde die voor extra vioolbegeleiding zorgde, wisten de strijkers de bovenhand te nemen. Dit dreef de set al snel tot een hoogtepunt dat uitmondde in een vakkundig opgezet ‘peace & love’-moment tijdens Howling.

Eén bisnummer had de Australiër voorzien. Eén van de mooiste nummers van de set en tegelijk datgene waar we ons het hards aan zouden irriteren. Hoe nederig de frontman ook was naar zijn Filharmonisch strijkorkest, als er een stuk of vijf violisten zitten te popelen om de begeleiding voor hun rekening te nemen tijdens de intro van Only, storen we ons liever niet aan een synthesizerbas die gevoelloos elke emotie uit de weg bromt.