Sampha - Moedertaal van het hart

Ancienne Belgique, 12 maart 2017

Gevonden – gisteren, ergens tussen het opkomen van de zon en het zakken van de maan: één gouden uur, bedekt met ongeveer twaalf diamanten. Ergens op de achterkant stond in dikke letters Sampha gegrift. We zullen het koesteren en beschermen tot onze volgende rendez-vous.

Het had iets buitenaards, eindelijk Sampha aan het werk zien: de man die een sterrenstatus bereikte, zonder dat hij daarbij herkend werd op straat. Met achter hem het schijnsel van een halve planeet die naargelang de stemming van de muziek de omgeving van licht en kleur voorzag. “Houston can, can, can you hear”? We wilden graag een antwoord geven, maar onze adem werd elke keer opnieuw afgesneden.

Of het publiek Sampha nu kent van zijn duetjes met Jessie Ware, zijn samenwerking met Solange of SBTRKT, zijn samples in nummers van Drake of Kanye West of – waarom ook niet – zijn eigen werk: de verwachtingen stonden hoe dan ook hoog. Sampha’s muziek is de moedertaal van het hart en hij sprak het foutloos. Geen mens die niet begreep wat hij allemaal heeft doorgemaakt de afgelopen jaren, en daarvoor hoefde je alleen maar naar de snik in zijn stem te luisteren.

Want hoewel de nummers live veelal met succes in een ander jasje gestopt werden, waren het vooral de kale nummers die voor de warmste kleding zorgden. De combinatie van Sampha zijn stem en zijn pianogetokkel zijn van een delicate schoonheid die haast niet in woorden te omschrijven valt. Het kost hem schijnbaar geen enkele moeite om die huig in allerlei bochten te wringen, zonder dat hij daarbij zijn sierlijkheid kwijtspeelt. Tijdens Too Much viel echte schoonheid heel eventjes af te meten aan de hoeveelheid smartphones die de lucht ingingen: geen enkele. Heel even was Sampha alleen maar van ons, terwijl hij voor de zoveelste keer zijn hart zomaar te grabbel legde.

Of het nu over zijn overleden vader of moeder ging; over stukgelopen liefdes en eenzaamheid; of over demonen en angsten die ons - en vooral - hem achtervolgen. Altijd kreunt Sampha zijn stem naar wat wij niet gezegd krijgen, maar waar we tegelijkertijd niet over kunnen zwijgen. “Father, hope you’re listening, mum, she’s doing all right”: een eerste hartsnaar werd doorgeknipt. Of tijdens het geweldige Timmy’s Prayer: “I don’t know which way to go now, don’t know which way is home now.” Wij ondervonden precies hetzelfde gevoel toen de lichten bruusk aangingen, kwaad en onbegrijpelijk starend naar de crew die begon op te kramen.

Buitenaards? Ja. Maar nog steeds zeer menselijk. Op de planeet van waar Sampha zijn seinen uitzond gaat er ook al eens een drum vel kapot. Jammer dat dit net tijdens zijn hit Blood On Me moet gebeuren. Op de planeet Sampha slaan ze al eens gaarne op een koebel, en onze heupen hebben het geweten. En op de planeet Sampha rommelde het soms ook dat het een lieve lust was. Of had u nu echt gedacht dat we die live versie van Under beter vonden dan het pareltje dat op ‘Process’ staat? De denkrimpels op Sampha’s aangezicht spraken boekdelen, terwijl zijn hoofd knikte op drumpartijen die bij momenten dienst weigerden.

Maar Sampha was wel het mooiste stukje muziek dat we dit jaar al mochten aanschouwen. Soul op z’n Marvin Gays, maar dan met een elektronisch boterpapiertje omwikkeld. De aanwezige fans hebben altijd al geweten dat Sampha een ster was. Binnenkort zal de rest van de wereld het met ons eens zijn.