Shame - Voor de volle honderd procent

Botanique, 22 mei 2018

Een uur, niet meer, eerder net iets minder. Tien songs, geen negen, geen elf. De jongens van Shame wisten wat ze wilden. En ze kregen dat ook.

 

Het was al snel duidelijk wie de broek droeg bij voorprogramma RVG, ook al droeg Romy Vager een inktzwart kleedje. De frontdame met de rasperige stem zette haar drie bandleden letterlijk en figuurlijk in de schaduw en ramde de songs met kracht door de strot van de vroeg aanwezigen. Muzikaal was het te vergelijken met The Pretenders, maar Vager gaf het geheel als een pissed off Patti Smith een stevige (post)punkinjectie met merkwaardige en, gezien de politieke kleur van het hoofdprogramma, niet eens onlogische teksten als: “I don’t want to talk about what’s fascist and what’s not”. En de stem, die werd rauwer naargelang de show vorderde en het publiek enthousiaster werd. Dit wordt nog iets, voor zover het dat nog niet is.

 

Met open armen en een warm “Hello Brussels” ontving zanger Charlie Steen van Shame het Belgische publiek in de rotonde van de Botanique. De band tourt al een tijdje ononderbroken door de hele wereld en heeft dus ook al de nodige ervaring opgedaan. Shame begon er dan ook aan met de nodige zelfzekerheid en zonder enig spoor van routine, hetgeen gezien het tourschema toch opmerkelijk is.

 

Maar met Charlie Steen hebben ze een frontman die weet wat hij wil en wat hij kan. Zijn stem is sowieso al rauw en lijkt het toch belastende zingen moeiteloos aan te kunnen. En aan energie ontbreekt het hem al evenmin; alsof hij die bijna letterlijk opzuigt uit de ogen van de jonge fans, die hij voortdurend uitnodigt om dichterbij te komen, die hij over de bol aait en recht in het gezicht kijkt. “We're British; we haven't been aggressive in eighty years”, legt hij uit. Hier zal je dat geen mens horen ontkennen.

 

Heel veel keuze aan songs hebben ze nog niet. 'Songs Of Praise' passeerde dan ook bijna integraal, aangevuld met één nieuw nummer dat voorlopig nog geen naam heeft gekregen. Dan was het even stil vanuit het publiek, maar bij de andere songs werd er volop meegebruld, gepogood en ging er al eens een lijf van grond.

 

Steen verbouwde voortdurend het podium, versleurde de monitoren van links naar rechts of ordende ze mooi op een rijtje achter elkaar. De band liet het allemaal over zich heen komen, maar musiceerde wel alsof hun leven ervan afhing. Vooral bassist Josh Finerty spurtte van links naar rechts over het podium en weer terug en leek soms wel op veren te staan, tenminste als hij zijn frontman in een song als Concrete niet moest bijstaan.

 

Dat de songs beresterk zijn, zal u niemand horen ontkennen. En het publiek smulde dan ook van de liedjes. Alleen leek het moeilijk voor de toeschouwers om het tempo van de band bij te houden, waardoor de beleving heel af en toe weg leek te zijn. Maar dan ging Steen, die inmiddels zijn marcelleke had uitgespeeld, weer aan het stampvoeten, overgoot hij zichzelf en een fan met een flesje water of dook hij opnieuw de zaal in en gingen de poppen vanzelf weer aan het dansen.

 

Shame heeft niks om zich voor te schamen, geeft zich voor de volle honderd procent en kreeg dat ook uitbetaald. Wat de toekomst brengt, doet er momenteel even niet toe. Nu is het gewoon genieten van deze jonge band met potentieel. En dan is een uur en tien nummers voldoende.