Sharon Van Etten - Mama kocht een synthesizer

Botanique, 30 maart 2019

Sharon Van Etten - Mama kocht een synthesizer

Sharon Van Etten heeft een plaat gemaakt vol synthesizers en dat zouden we geweten hebben.

Eerst kregen we veertig minuten slechte new wave van een duo van wie we de naam nu al verdrongen hebben. Ofwel weten deze twee iets van Van Etten dat verborgen moet blijven voor de buitenwereld en pleegden ze chantage door een plaats als voorprogramma op te eisen; ofwel was het een geniale zet van Van Etten om te bewijzen dat zij met synths wel deftige songs kan brengen.

Maar kijk, Sharon Van Etten bracht een boodschap van liefde en verdraagzaamheid. Dus zullen we ons wat inhouden en ook aan de huilende coyotes en de onnozelaar, die drie keer “No Brexit”, moest toeroepen aan de Amerikaanse Van Etten, verder geen woorden vuilmaken.

Van Ettens shift naar meer synths is geen revolutie à la Dylan, toen die destijds van akoestisch naar elektrisch ging, maar toch zullen de oude fans even geslikt hebben toen ze het instrumentarium zagen staan op het podium van de Orangerie. En toen Van Etten opkwam in haar zwartlederen broek, een blinkend paarse blouse en haar voeten in puntige laarsjes gestoken, viel even te vrezen dat zij zou verdergaan waar het voorprogramma gestopt was.

Ze startte dan ook nog eens met Jupiter 4, een song genoemd naar haar synth, en ook Heather Brooke Broderick en Darren Jessee lieten de exemplaren driftig zoemen. Maar… Jupiter 4 is wel een goede song en Come Back Kid zeker ook. Seventeen is zelfs één van de meest ontroerende songs die Van Etten ooit schreef. ‘Remind Me Tomorrow’ is dus wel een topplaat, ondanks de elektronica die er de bovenhand op nam. Verder dan dit moet Van Etten wel niet gaan, want echt magisch werd het vanavond toch pas, als ze de gitaar omgordde.

Dat deed ze een eerste keer voor oudjes One Day (Epic) en Tarifa. Hiervoor koos ze een rode Gibson en Broderick wisselde braaf de Korg in voor een tamboerijn en Jessee de Prophet Reve2 voor een Fender gitaar. Je zag de oudere fans glunderen en je kon bijna de zucht van verlichting horen.

Maar het was toch vooral ‘Remind Me Tomorrow’ dat aan bod kwam - alle tien de songs zaten in de set! - en dus kregen we achtereenvolgens Memorial Day, You Shadow en Malibu. In de apocalyptische staart van dat nummer, wisselde Van Etten de piano in voor haar goede ouwe trouwe Fender Jaguar, de gitaar die haar al duidelijk door vele oorlogen vergezelde en nu voor een naadloze overgang naar Hands zorgde, ook al een track uit de nieuwste plaat.

Maar ook al blijft Van Etten de sound bij elke plaat vernieuwen, ze werd intussen ook al achtendertig en moeder. En het besef in welke wereld ze haar kind heeft gezet, maakte haar erg gevoelig. Haar moederhart toonde ze in de cover van Black Boys On Mopeds (dat ze elke show aan haar eigen zoon opdraagt, maar vandaag toch een beetje vals klonk) en in het gevoelige Seventeen, de ode aan New York, maar ook aan haar jeugd. En dus knielde ze voor de jongste fan op de eerste rij en zong ze haar toe: “One day you will be just like me.” Na afloop zou het meisje ook de setlist krijgen uit handen van haar idool...

Everytime The Sun Comes Up uit ‘Are We There’ zorgde voor een volgend hoogtepunt en met Stay rondden Van Etten en de haren de reguliere set af. De Botanique vroeg en kreeg ook nog een bisronde. En ook daarin tapte Van Etten uit de jongste plaat, want eerst kregen we de verstilde opener van die plaat, I Told You Everyting met Van Etten solo achter de piano. Pas daarna werden de fans van het eerste uur nog eens verwend met een ferm rockend Serpents en Love More uit ‘Epic’.

Die song werd door Van Etten ingeleid met een boodschap van liefde. “In times of chaos and anger it’s good to be in a room full of people with compassion. We will go with a message of love”, zo sprak ze en zo geschiedde ook.

31 maart 2019
Marc Alenus