SOHN - Wiegebeats

Ancienne Belgique, Brussel, 16 april 2014

Afgelopen zomer was hij de grote verrassing op Pukkelpop, nog geen jaar later kan niemand nog om SOHN  heen. Hoe de brave man heet, is een goed bewaard geheim – Christopher Taylor volgens Wikipedia – en hij doet er ook alles aan om dat mysterie te bewaren. Zo werd ook zijn show in de AB een feest voor diegenen die liever in de schaduw opereren.

Alles wat SOHN aanraakt, verandert in goud. Hij bracht net zijn eerste plaat 'Tremors' uit op het label 4AD (het goud wordt gesmeed) en verleende tussen alle singeltjes en ep'tjes van het voorbije anderhalve jaar door ook nog zijn diensten aan o.a. Lana Del Rey (goed), BANKS (beter) en Rhye (best). Ondertussen heeft een nummer als Artifice het zelfs overdag tot in de ether weten schoppen.

SOHN heeft het zeldzame evenwicht tussen experiment en toegankelijkheid gevonden. De vergelijking met James Blake ligt voor de hand, maar is te makkelijk. De poëtische versie van het Radiohead dat Idiotheque en The Gloaming voortbracht, dat is onze vergelijking. "Sadwave" noemde The Guardian het ooit en hoewel niemand precies weet wat het betekent, klopt het perfect.

De podiumaankleding was sfeervol. Veel donkerte, lichtpilaren die van kleur veranderden naarmate de sfeer van de song en een aantal stroboscopen deden al het werk. Alleen zouden we de organisatie van de AB willen vragen om bij een volgende passage ook tussen de nummers die zaallichten gedoofd te houden.

Degene die we dan maar Taylor zullen noemen stond midden op het podium met de kap bijna angstvallig over het hoofd getrokken, links en rechts geflankeerd door nog twee knoppendraaiers. Taylor zag eruit als een soort hogepriester die niet zelden met zijn vrije hand en met gestrekte arm de beats letterlijk de zaal in leek te duwen. Hij genoot zichtbaar, maar deed dat op subtiele wijze.

SOHN is elektronica, maar niet die van de dansbare soort. Het overgrote deel van de tijd is het muziek om bij weg te dromen en in te verdwijnen. Om stilletjes op te wiegen en om naar de grond te staren. Zeker in het begin van de set leek SOHN volop voor de sfeer te kiezen. Random Notes was een subtiele start. En in plaats van makkelijk te willen scoren door zijn bekendere nummers te verspreiden over de set koos hij ervoor om het uit de ep 'The Wheel' afkomstige Red Lines en het redelijk briljante Oscillate (dat ooit het b-kantje van Bloodflows was en de debuutplaat niet gehaald heeft) vooraan te stoppen.

Met Tempest ging SOHN zelfs bijna helemaal akoestisch, even bewijzend dat de hoge uithalen die SOHN op plaat laat horen ook live schijnbaar moeiteloos gehaald kunnen worden. Glashelder. Haarjuist. En zijn “I love you/like no other/just let me/just let me discover” sneed diep. Kippenvel.

Na Tempest begon het tweede, duidelijk meer experimentele deel van de set. Veto vormde de perfecte overgang tussen de twee en vanaf de compromisloze intro van Fool ging hij verder op de ingezette weg. Het meesterwerkje Bloodflows werd laagje per laagje opgebouwd tot aan die verschroeiende finale, Lights was het enige écht dansbare nummer van de avond en met de outro van Lessons werd de reguliere set met een knaller beëindigd.

Na een korte pauze keerde SOHN nog terug voor Artifice, de hitsingle in wording, en de ondertussen al bijna anderhalf jaar oude afsluiter The Wheel, misschien wel het beste nummer dat SOHN tot nu toe uit zijn kap heeft getoverd.

SOHN speelde een uur, had minimaal vijf goudhaantjes op zak (songs van het kaliber waar mindere helden er maar één of twee van hebben liggen) en heeft nog altijd maar net zijn debuutplaat uit. Hij is een held in wording. En misschien moeten we die "in wording" al maar tussen haakjes zetten.