Sophia - Tweezijdig weerzien

Het Depot, 22 maart 2017

Nee, happy zal je van de liedjes van Sophia nooit worden, maar ze weten de ellende wel mooi te verpakken. In Het Depot was het weerzien met de band aangenaam, al was de kwaliteit niet altijd in verhouding met de kwantiteit.

Hear Hear (A Cheer) is eigenlijk Tomas Verheyen, die zijn ei niet (meer) kwijt kon bij bands als Yuko en dan maar een soloproject opstartte. Normaal brengt hij zijn songs met een aantal vrienden, maar in Het Depot deed hij dat in zijn eentje en verstopte hij zich achter (gespeeld?) onhandige humor. Nochtans had hij niks om zich voor te schamen. Zijn kleine liedjes deden vooral vanwege zijn stem denken aan vroege Devendra Banhart en kregen het vroeg opgedaagde publiek meer en meer op zijn hand. Mooie aanzet van de avond. Dat hij zijn merch vergeten was, bleek dus een vergissing.

Paul Weller zag er het nut nooit van in om een oude plaat integraal te gaan spelen. En dus speelde hij tijdens de ‘Sonic Kicks’-tour zijn Iaatste gewoon van voor naar achter. Robin Proper-Sheppard is duidelijk dezelfde filosofie genegen, want ook Sophia liet de nieuwste plaat helemaal voorbijkomen. En dat betekende dat er meteen met een regelrecht hoogtepunt begonnen werd.

De band kon zich namelijk meteen uitleven in een wild om zich heen slaand - leadgitarist Jesse Maes nam dat zelfs letterlijk - Resisting, dat opdoemde uit feedback om dan gelijk los te barsten. Maar dat had ook nadelen, want de daaropvolgende songs waren dan wel degelijk ok, ze haalden het toch niet bij de opener waardoor het publiek een beetje op de honger bleef zitten. Pas in St Tropez/The Hustle klonk Proper -Sheppard weer wat nijdiger. En met de plaatafsluiter It's Easy To Be Lonely werd het eerste deel toch nog op een high en zelfs met een episch einde afgesloten.

Maar daarbij bleef het uiteraard niet. Integendeel, achteraf zou blijken dat de show nog niet eens halfweg was. En dan mochten klassiekers als So Slow, zowaar opgedragen aan lokale platenwinkel Bilbo Records, niet ontbreken. Jammer wel dat de frontman de tekst helemaal door elkaar klutste, tot verbazing en jolijt van de band. En ook Oh My Love – wel in correcte versie - mocht uiteraard niet ontbreken.

De zwaartepunten van het concert lagen nochtans elders. Specifiek Bastards en het afsluitende trio Desert Song No. 2, Darkness (Another Shade In Your Black) en The River Song zullen zeker nog even nazinderen in onze oren, niet in het minst vanwege de donkergrijze wolken die zich leken samen te pakken boven het podium, klaar om donder en bliksem uit te sturen.

En er was meer. Drummer Jeff Towsin voelde zich niet echt lekker, maar na enig overleg werden er toch nog drie bisnummers aan de set toegevoegd. Opvallend dat in de laatste daarvan, Directionless, het less-is-more-concept wel werkte.

Met ruim twee uur muziek gaf Sophia waar voor zijn geld. Jammer dat niet alles even spannend was, maar desondanks zijn wij althans tevreden de band nog eens aan het werk te hebben gezien.