Spencer The Rover - Vier seizoenen
Botanique, 5 februari 2018
Na de magistrale voorstelling van het laatste album van Spencer The Rover in Het Depot werd het jachtterrein nu uitgebreid naar Brussel. Ook onze Franstalige (schitterend hoe hij halverwege de show letterlijk door zijn Franse woordenboek heen zat) medemensen hadden het recht om te genieten van het laatste meesterwerkje (en meer) van Koen Renders.
De opstelling was dan weliswaar noodgedwongen ingekrompen voor het concert in de rotonde van de Botanique, het maakte het geheel misschien nog wel intenser. Geen koor deze keer, geen ritmesectie, geen gitaar noch bas; enkel - wat heet enkel? - piano, vier strijkers, vier blazers en het onnavolgbare percussiewerk –een slazwierder! Echt waar! - van Gerrit Valckenaers waren te horen, waardoor de songs in een soort van kamerorkestversie werden gebracht. De officiële naam van de band luidde voor die avond dan ook “Spencer The Rover & The Late Chamber Players”.
De setlist was min of meer dezelfde als in Leuven met dien verstande dat de twee laatste albums aan bod kwamen; het laatste, ‘The Late Album’ integraal en centraal in de set, het vorige, ‘The Accident (And Other Love Stories)’ als omkadering en in de bisronde. Met opener The Accident was al onmiddellijk klaar en duidelijk dat dit niet je doordeweekse concert was. Strijkers (cello, altviool, 2 violen) en blazers (hobo, klarinet, hoorn, fagot) zorgden voor een soort van barokke, maar desondanks okselfrisse en vederlichte versies van de songs, die meteen een glimlach op je gezicht toverden. Zie het als staren naar de wolkjes, languit op je rug in het zomergroene gras, kauwend op een sprietje.
Trouwens, niet alleen naar de zomer dwaalden onze gedachten af. Ook de andere drie seizoenen kwamen voorbij: de lente in Late March, de herfst in het machtig mooie interludium (Summary), waarvoor Renders de maat aangaf en dat de inleiding vormde tot het minstens even schone Heather, en de winter in het eveneens instrumentale Grandma’s House 1982. Vier seizoenen op een avond, er zijn al over mindere dingen liedjes geschreven.
U vergeeft het ons vast dat wij hier geen hoogtepunten noemen. Het zou de niet vernoemde songs oneer aandoen. Want ook gisteren viel weer op wat voor een perfectionist Koen Renders is; niet in het minst omdat hij eerste bis Sammy Boy absoluut opnieuw wilde beginnen omdat hij de tekst door elkaar haalde (niet dat iemand daarom gemaald had). Het feit dat zijn stem hem heel af en toe in de steek leek te laten bedekken wij dan ook graag met de mantel der liefde.
Het aantal optredens van Spencer The Rover is beperkt, alsof hij het marketingprincipe van schaarste wil onderstrepen. Maar de optredens die hij geeft, zijn uniek. U weet dus wat u te doen staat.