Spoon - Meerwaarde

Botanique, 2 november 2017

Spoon blijft een groep, die zich niet alleen toelegt op het maken van goede platen, ook de optredens moeten een meerwaarde bieden. En zo was het ook in de Botanique.  

Het zou ons niet verwonderen dat Britt Daniel een beetje van zichzelf zou terugzien in zanger-gitarist Pier Danio Forni van Husky Loops. Combineer dat met een hang naar hiphopbeats, samples (Fun Lovin Criminals, maar dan snediger), de punkattitude van een band als The Clash en niet altijd even gezonde gekte en je krijgt een idee van wat je met deze band voorgeschoteld kreeg. Alleen werd die overdaad aan experiment en hoekjes niet altijd even goed gekanaliseerd en belandden ze al eens in een dood steegje. Het potentieel was aanwezig, maar dat was het ook bij zoveel inmiddels naamloze groepjes die we in voorprogramma’s zagen passeren.

Het was de eerste show van de tournee. Dat wil zeggen: Spoon had een weekje pauze gehad (“Yesterday we ate at a really bad Italian restaurant”) tussen het Amerikaanse en dit Europese luik. Maar nu waren ze terug klaar om er weer in te vliegen. En dat is precies wat Britt Daniel en zijn band deden. Vaste waarden Daniel, oudgediende Jim Eno, duizendpoot Alex Fischel, bassist Rob Pope hadden multi-instrumentalist Gerardo Larios aangeworven nadat Eric Harvey de band liet voor wat hij was.

Op een breed uitgestald podium met aan de zijkant twee “bomen” van licht, een backdrop van stoffen plooiwolkjes en een extra drumpodium, waarop Daniel zich kon uitleven, speelde de band alsof hun leven ervan afhing. Niet al te vaak verkoopt Spoon een zaal uit en daarvoor wilden ze Brussel – Daniel schreeuwde de stadsnaam meermaals uit aan het einde van de show – graag bedanken.

Alex Fischel zette de show met zijn synths in gang vooraleer de band hem bijviel en de improvisatie evolueerde in Do I Have To Talk You Into It. Fischel heeft een belangrijke rol in deze show van de band. Niet alleen worden de gitaren al eens achterwege gelaten, ook op gitaar drukte hij zijn stempel op de fantastische versie van The Beast And Dragon Adored, waarbij hij als een wildeman tekeerging.

Naast nieuwe songs had de band een mooie selectie gemaakt uit de catalogus, waarbij vooral 'Gimme Fiction' er, gezien het jubileum van die plaat en de bijhorende reissue, opvallend goed vertegenwoordigd was. Vooral eerste bis I Summon You, dat Daniel in zijn eentje bracht, was er dan eentje dat nog even gaat blijven hangen. Maar ook 'Girls Can Tell' (Everything Hits At Once) en 'Transference (Got Nuffin) kwamen bijvoorbeeld aan bod. Het resultaat was een gesmaakte setlist, die ruimte liet voor intimiteit, maar ook voor expressionistisch geweld.

De bisreeks met naast het eerder vermelde nummer ook nog een bijzonder funky Hot Thoughts en een geweldig Rent I Pay maakte de show helemaal rond. Fischel kon zichzelf niet bedwingen en trapte de versterker op wieltjes het podium rond. Het stond model voor het enthousiasme waarmee de band de hele show lang elkaar had uitgedaagd. Daniel wees zijn bandleden één voor één aan of stuurde een song als My Mathematical Mind zoals een dirigent dat met een orkest doet.

Spoon heeft met 'Hot Thoughts' niet enkel een nieuw hoogtepunt in de backcatalogue gemaakt, ze weten het funky experiment ook nog eens perfect over te brengen op het podium. Dan kan je als toeschouwer enkel maar genieten van de show en gelouterd huiswaarts keren.