Strand Of Oaks solo - Klaar voor een nieuw avontuur

undefined, 13 december 2016

Eerstdaags komt 'Hard Love', het nieuwe album van Strand Of Oaks, eraan. Die belooft op basis van wat we in het kleine, intieme Huis 23 (AB) hoorden erg de moeite te zijn. Met het erg succesvolle 'Heal', het resultaat van jarenlang labeur, wist de bende rond zanger / frontman Timothy Showalter al een uitgebreide fanbase aan te boren. Begin 2017 staat hij met zijn nieuwe album in de AB, een fullbandshow dan wel, maar in Huis 23 trad hij voor een vijftigtal gelukkigen moederziel alleen op, slechts voorzien van een prominent geplaatste piano en een akoestische gitaar. En met zijn songboek uiteraard, waarin uiteraard veel werk van 'Hard Love' en 'Heal', aangevuld met een paar surprises.

De veelbelovende single Hard Love is nog maar net uit. Na het grote, wat onverhoopte succes van 'Heal' stond Showalter, echt een Indiana kid overigens, plots op allerhande podia. U herinnert zich misschien nog zijn optreden op Pukkelpop, waar hij JM - een wondermooie, Neil Youngiaanse ode aan de veel te vroeg gestorven Jason Molina - krachtdadig opdroeg aan Ayco en Eppo, het duo muziekliefhebbers dat met smaak en overtuiging uw en onze zondagavond jarenlang Duyster maakte en dat niet geheel toevallig ook aanwezig was in Huis 23.

En dit optreden had wel iets weg van zo'n Duystersessie. Zondagavond - hét Duystermoment;  een kleine, intieme setting, een handvol toeschouwers en een dolgelukkige Showalter die zich tegoed deed aan een glas wijn en zichtbaar genoot van zijn performance.

Showalter mag er dan uitzien als een verdwaalde loner, die te veel tijd in de bossen heeft doorgebracht, hij is ook een getalenteerde singer-songwriter die zijn emoties niet verbergt. Ruig en stoer aan de buitenkant, een softie aan de binnenkant. En vooral een rasechte “survivor”, hetgeen ook op zijn rechterarm getatoeëerd staat. Via de muziek zag hij een uitweg uit het grijsgrauwe Goshen. Op zijn albums doet hij het het verhaal van slecht lopende relaties en afbrandende huizen. Je ziet het zo voor je: een teenage kid die in het grijze, verlaten Goshen opgaat in ruige rockplaten van Smashing Pumpkins en Neil Young, maar ook diep geraakt wordt door de emotionele rijkdom van Jason Molina. Uitersten die Showalter met elkaar wist te verzoenen.

Tijdens zijn show in Huis 23 bleef de duidelijk op stadionrock geënte sound van debuut 'Heal' ook volledig gestript overeind. Het zijn ook goede, flexibele songs. Met een uiterst fragiele en ontbeende versie van Hard Love aan de piano, waarin hij stelde dat hij eindelijk klaar is voor een nieuw avontuur, opende hij de set. "You went away / you went searching / came back tired of looking", zong hij met een stem die wat van Neil Young weghad. Hij heeft er harde tijden op zitten en toch stond hij er opnieuw.

Iets verderop was er Radio Kids. Showalter lichtte aan de hand van een herinnering aan The Modern Lovers' I’m Straight toe hoe magisch de radio kan zijn en hoe hij telkens klaar stond om tussen al de gossip en het gepraat net op tijd het opnameknopje in te drukken. Ondanks het gegeven dat muziek steeds vaker geleid wordt door een robot, door algoritmes, is het niet de machine die muziek maakt of die je moet zeggen wat je moet voelen, maar een mens van vlees en bloed. Het illustreerde hoe oprecht hij omgaat met zijn muziek.

In Goshen '97, waarin hij op doorleefde wijze "I don't want to start all over" zong, betrok hij ook heel even het publiek. Het is één van die songs over een universeel gevoel. Wie kent immers niet die ervaring dat je het beu bent om telkens opnieuw onderaan de ladder te moeten beginnen. Showalter goot die ervaring in een haast tijdloze song.

Het was genieten van nieuwe songs als het weergaloos mooie Cry en Salt Brothers over de kracht om te zeggen wat op je lever ligt; van Taking Acid and Talking To My Brother, een nummer over Showalters jongere broer die bijna aan een hartstilstand stierf.

Niet zelden had je het gevoel dat Showalter vooral zijn helden trachtte te imiteren, waarbij hij vooral goed gekeken en geluisterd had naar Neil Young - de stoïcijnse attitude en cool - van wie hij overigens een stevig stukje Cortez The Killer (hij vermeldde nog dat JM hetzelfde akkoordenschema bevatte) leende voor zijn sobere, naar de keel grijpende pianouitvoering van JM en eerderop nog een klein stukje "love and affection" (uit de 'Greendale'-song 'Falling From Above') te grabbel gooide. Young dus, maar ook een grote verhalenverteller zoals Springsteen bleek duidelijk een inspiratiebron.

Eén van de hoogtepunten was de uitvoering van Heal. En wie goed luisterde hoorde hoe Showalter ook Donald Trump ervan langs gaf. “You lost by two and a half million votes / you stole it / but you’re not gonna tear us apart”, zong Timothy met een verbetenheid die zijn hele optreden kenmerkte.

Charmant was ook dat hij tijdens een onbewaakt moment zijn gitaar niet goed gestemd kreeg, waarop een vrijwilliger met een tuning-appje op de mobiele telefoon hem uit de nood hielp.

Strand Of Oaks is klaar voor het grotere werk. In de intro van bisnummer Shut In wilde hij nog even kwijt dat hij oprecht meende wat hij allemaal zegt en doet; bij hem geen rolletje of sterallures. Showalter hoeft niet langer heling te zoeken in de eenzaamheid van Goshen en trekt nu de wijde wereld in; met een nieuw album onder de arm en klaar voor een groots avontuur.

Strand of Oaks speelt op 27 februari in de AB.