Sweet Coffee - Schatjes!
Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008
Oh edele politieke crisis, wat gaat gij ons brengen? Als België splitst, naar waar gaat de AB dan? Aangezien de Walen in principe meer aanspraak maken op Brussel, ligt de oude Belgischen dan plots in het buitenland en gaat daMusic internationaal! Nu ja splitsing of niet, zolang Sweet Coffee maar aan elkaar blijft plakken is het al goed.
Vreemd, precies geen schreeuwende posterverkopers aan de ingang van de Ancienne Belgique. Ok er staat misschien geen overgecommercialiseerde band op het podium deze avond, maar Sweet Coffee verdient toch op zijn minst één leurende Pakistaan? De verschijning van Bibi Diabokua, zangeres van de groep, alleen al wil je toch in groot formaat tegen je muur? Nu goed, met de muziek zijn we uiteraard ook al meer dan tevreden.
Patrick Bruyndonx en Raffaele Brescia, de twee producers van Sweet Coffee openden het festijn met Go Deep, een heerlijk housy nummertje. De uitverkochte zaal was meteen klaar voor een anderhalf uur genieten. Toen Bibi het podium betrad in een stijlvol zwart kleedje, was het plaatje compleet. Ze bewees haar mooie stem nog te hebben en zong elk nummer van het nieuwe album 'Naked City' krachtig in. In het rood zag ze er trouwens ook beeldig uit!
Analoog met het album worden de zachte, jazzy nummers afgewisseld met ietwat hardere house-nummertjes. Een mooi contrast en goed gekozen want zo werd het geheel nooit saai of eentonig. Het moment waarop de twee producers in een weinig licht een elektrobeatje draaiden, had zelfs even wat weg van een vleugje Kraftwerk. Wanneer Bibi ons allemaal schatjes noemde, werd de vloer plots kletsnat van de gesmolten harten.
Het voordeel van thuis spelen is dat je je sterkste ploeg makkelijk kan opstellen. Vanavond stonden dus ook al de featurings van op de nieuwe schijf on stage. Nelson Morais had niet veel tekst te zingen, maar deed het wel op een memorabele manier. Heerlijke stem heeft die kerel! Ook MISTA, de man met norse stem, kwam zijn verhaal doen en het publiek wat opfokken. Verder nog een percussie-artiest, een gitariste en een extra zangeres. Er was ook een saxofonist die er toch wel een heel aparte dansstijl op na hield. Zo wat het levende bewijs van "white man can't dance". Maar hij wist het publiek perfect te bekoren met stevig blaaswerk.
Sweet Coffee is een nieuwe weg ingeslaan, maar heeft de bagage van het verleden nog steeds op zak en die combinatie zorgde voor een aangename avond gevuld met knappe songs. De lange rij aan de merchandise stand na het optreden was dan ook het levende bewijs van Sweet Coffee's populariteit. Maar nergens posters te vinden, jammer!