TaxiWars - Antwerps jazzfeestje
undefined, 21 februari 2017
Een volledig uitverkochte Roma vormde de ideale plek voor de dwarse, energieke jazz-meets-punkrock van TaxiWars. Veel dansbelust volk op de been in Borgerhout. Zij konden eerst de beentjes strekken op de plaatjes van DJ Aldolino. Het op het allerlaatste nippertje gerecruteerde Schntzl - die Memória de Peixe vervingen - kon blijkbaar minder dat publiek bekoren.
Jazzsensatie Schntzl (of het duo Lasure-Van De Velde) trachtte met beperkte middelen om het roerige publiek voor zich te winnen. Piano, drums en wat elektronica, meer had het zichtbaar genietende duo in se nochtans niet nodig om er een erg gesmaakt voorprogramma van te maken. Het duo toverde met jazz, klassiek en postmodern en improviseerde erop los. De muziek (een erg mooi Lindbergh) sprak voor zich.
En dan was het de beurt aan TaxiWars. Met saxofonist Robin Verheyen, bassist Nicolas Thys en drummer Antoine Pierre zitten er ervaren klasbakken in de groep. Elk hebben ze een eigen parcours afgelegd naar een bloeiende en uitdagende muziekcarrière. En ondanks de drukke, veeleisende agenda's legt de groep momenteel de focus op het wilde tourleven (En Route).
Toch is TaxiWars geen vrijblijvend project. Net integendeel, de muzikanten teren op de interne chemie, die zorgt voor bruisende, koortsachtig energieke, bij uitstek metropolische muziek. Noem het jazz die eigenlijk geen jazz is, toch niet in de klassieke zin van het woord. Frictie, zorgvuldig opgebouwde spanning, en een stevige dosis spelplezier en engagement, ziedaar het format waarbinnen het kwartet werkte, hyphenated poet Barman voorop.
Barman zorgt als frontman voor beweeglijkheid, voor de moves, voor occasioneel geflirt met een sampler en voor het lyrische, terwijl vooral de interactie tussen saxofonist Verheyen en de tandem Thys-Pierre garant staat voor muzikaal vuurwerk. Er is het constante spel van aantrekken en afstoten tussen de muzikanten. Barman - wiens rol zich in TaxiWars zich beperkt tot tekst, vocals en effecten - mag dan al eens een beeldrijke frase door de microfoon jagen, de intrinsieke kwaliteit en aantrekkingskracht van TaxiWars ligt vooral in de manier waarop de groep jazz benadert.
Zo wisselt de groep probleemloos stevige, opgejaagde momenten als Death Ride Through The Wet Snow of het hypernerveuze, zelfs naar freejazz neigende TaxiWars af met midtempo jazz waarin saxofonist Verheyen, dé ster van de avond, het verschil maakt met trage, poëtische lowkeypassages als Recent Winds. Die song stond haast symbool voor het nieuwe 'Fever': veel minder driftig, minder het mes-op-de-keelgevoel, maar meer dan ooit broeierig en vol onderhuidse lyriek met aandacht voor slepende, romantische passages. Wie goed luisterde, hoorde ook hoe de groep een hiphopshuffle door It Went Boom! joeg en de interactie met het publiek opzocht ("Sshhhhht"). Ook Borgerhout Shuffle swingde danig.
Deze groep genoot zichtbaar van de creatieve vrijheid. Verheyen schitterde op zijn saxofoon waar hij op tijd en stond zijn hele hebben en houden in legde. Dat gold helaas iets minder voor de van nature al drukke Barman, die zich voor een keertje niet beperkt voelde door in de war liggende gitaarkabels, maar ei zo na "op zijn bakkes viel" door een tamboerijn en bijkluste op mini-keyboard. De solospots van zowel Verheyen (op sopraansax) als bassist Nicolas Thys en drummer Antoine Pierre waren dan weer wel hoogtepunten.