The Australian Pink Floyd Show - Goede namaak

Stadsschouwburg Antwerpen, 12 maart 2018

Pink Floyd is een unieke band en heeft een flinke schare devote fans. Net daarom zijn ze de perfecte groep om een tributeband rond op te richten. Naast The Australian Pink Floyd Show kennen we ook nog (even uit de losse pols) Brit Floyd en Floyd Matters (de Belgische variant). Die zijn ook goed, maar The Australian Pink Floyd Show is de bekendste en de grootste. In 1988 speelde de band – toen nog Think Floyd – een eerste optreden voor een select groepje van vrienden en familieleden. Sindsdien speelde de groep al in vijfendertig landen en waren er in ons land concerten in Cirque Royal, Vorst Nationaal, Lokerse Feesten, Paleis 12 en in 2007 zelfs op Rock Werchter. Deze keer was de Stadsschouwburg op enkele tickets na opnieuw helemaal uitverkocht. 

Het zegt veel over de status van deze tributeband. Het heeft ook wel iets charmants, een groep mensen die zich al dertig jaar lang wijden aan het zo perfect mogelijk spelen van nummers van Pink Floyd en niet de ambitie hebben om eigen nummers te schrijven, maar door zelf op het podium te gaan staan hun idolen willen laten schitteren. Drie leden van vandaag waren er toen in 1988 ook al bij en daarom heet deze tournee 'Time: 30 Years Of Celebrating Pink Floyd'.

Blijft de vraag: waarom zouden we naar een tributeband gaan kijken? In de eerste plaats omdat de originele groepsleden niet meer samen op een podium te zien zijn. Zowel David Gilmour als Roger Waters (binnenkort in het Sportpaleis) treden nog op en brengen nog veel nummers van Pink Floyd live, maar altijd zijn er tussendoor ook de solo-nummers, die je toch wat uit die Floyd-sfeer wegtrekken. Bovendien is er toch niet zo veel verschil tussen Roger Waters of David Gilmour die de nummers brengen met andere muzikanten dan vroeger en deze band? Is dat dan ook geen tribute?

We beschouwen de nummers van Pink Floyd ook meer als composities dan als pop- of rocksongs. Nooit eerder hebben we zo vaak een zanger van het podium zien wandelen dan Chris Barnes tijdens dit concert. Het zegt veel over de liedjes van Pink Floyd die vaak lang zijn en bestaan uit instrumentale lappen. The Australian Pink Floyd Show doet dan ook exact hetzelfde als een klassiek orkest dat een compositie van een al lang overleden componist interpreteert of een jazzkwartet dat een oude standard speelt.

De show in Antwerpen was een opvallend stuk korter (drie nummers) dan die in Utrecht. Vooral in het eerste deel werd geknipt, waardoor we daar bijna uitsluitend overbleven met klassiekers. Het deed deugd om Shine On You Crazy Diamond helemaal te kunnen horen en de volle zesentwintig minuten te kunnen wegdromen. Het was ook fijn om saxofonist Mike Kidson, wiens broek meters te lang leek voor het kleine ventje dat hij is, te zien staan dansen tijdens zijn gloriemoment in Money. De drie backingvocalisten lieten tijdens The Great Gig In The Sky dan weer horen dat je zelfs met zijn drieën Claire Torry niet zomaar naar de kroon kan steken.

In het eerste gedeelte zaten de grote klassiekers, het tweede deel was verrassender. Dat begon met See Emily Play van de vroege Pink Floyd en bracht de sociale kritiek binnen via Pigs (Three Different Ones). Er werd op het scherm duidelijk gerefereerd aan George Orwells 'Animal Farm' én zijn '1984', toen op het scherm "Pig Brother is watching you", verscheen. Trump werd op de korrel genomen toen er een tweet van het oppervarken op het scherm verscheen waarin te lezen stond: “Bad sheep have crossed our border. Sad.” Het was een voorbeeld van hoe deze band toch weer haar eigen ding deed met het materiaal en er een eigen invulling aan gaf. Het verschil tussen een tribute- en een coverband.

Tijdens het daarop volgend rijtje Coming Back To Life, Wish You Were Here en Fat Old Sun viel op hoe zwak de vocals van Chris Howard soms waren en hoeveel sterker Ricky Howard wist aan te leunen bij de originele klankkleur van David Gilmour. Dat de keuze om de set af te sluiten nu net viel op dat vreselijke Run Like Hell was betreurenswaardig, maar gelukkig keerde de band nog terug voor Time en Comfotably Numb in de bissen.

We hebben Pink Floyd nog altijd niet aan het werk gezien, maar The Australian Pink Floyd Show was op zijn minst goede namaak.