The Bevis Frond - Bestaansrecht bewezen

Djingel Djangel, 19 april 2024

Tijdens de traditionele babbel met andere aanwezigen voor- en achteraf hoorden we dat sommige toeschouwers The Bevis Frond dertig (of meer) jaar geleden aan het werk hadden gezien. En toch was het optreden in Djingel Djangel uitverkocht (ook al had je misschien niet die indruk) en in Het Depot hadden ze de show zelfs moeten verkassen naar de grote zaal. The Bevis Frond is hot. In Antwerpen zagen wij waarom.

Het lijkt wel of ouwe rakkers dezer dagen allemaal terug de baan op gaan. Nog niet zo lang geleden zagen we Johnny Dowd nog het beste van zichzelf geven in dezelfde zaal, nu was het de beurt aan de eenenzeventigjarige (!!) Nick Saloman, sinds bijna veertig jaar songschrijver en frontman van The Bevis Frond en daarmee verantwoordelijk voor zowat evenveel albums, waarvan de laatste 'Focus On Nature' toch negentien songs lang de moeite loont. Het blijft een wonder hoe de man de teksten van die songs allemaal nog netjes kan onthouden, zelfs al is de setlist elke avond grotendeels hetzelfde. De volgorde wilde hij wel eens kwijt zijn, maar dan was er drummer Dave Pearce, die van achter zijn scherm de titels doorgaf.

Dat er nogal wat variatie in de catalogus van The Bevis Frond zit, bleek ook in Djingel Djangel. Er was de bijna pure bluesrocker, die fungeerde als opener en volgens de setlist House Of Mountains zou moeten zijn (hoewel dat een instrumental is), maar even verder (Flood Warning) kon dat alweer powerpop van de bovenste plank zijn of kon de solo je meenemen naar de psychedelische diepten van Salomans ziel, die daarbij ondersteund dan wel uitgedaagd werd door longtime (“Nog maar vierentwintig jaar”) gitarist Paul Simmons. Zo werd je ook als luisteraar van het ene naar het volgende (gitaargerichte) genre geslingerd.

Bijna elk van de songs kreeg ook een sappig verhaal als inleiding, waarbij de humor zelden afwezig was. Zo leerden we dat Mr Fred's Disco gebaseerd was op een foto, die hij dertig jaar geleden maakte en onlangs terugvond. Daarbij neemt hij het standpunt van een zeventigjarige vrouw (“Niet eens zo ver van mij verwijderd”) in, die met weemoed terugkijkt op het verleden. Of er waren de twee “greatest hits” in de set, die eigenlijk niet eens hits waren, maar gewoon enkele keren gecoverd werden (He'd Be A Diamond bijvoorbeeld door Teenage Fanclub, een band die duidelijk verwant is aan The Bevis Frond; denk maar aan een song als Johnny Kwango). Saloman vertelde het allemaal zonder een greintje sarcasme, maar zag er zelf duidelijk echt wel de ironie van in.

Meest opvallend nummer in de set moet wel Superseded geweest zijn, waarvoor Saloman de Danelectro Sitar bovenhaalde, hetgeen meteen ook de Indische klanken verklaarde, die erdoor waren geweven. Afwisselend met Simmons nam de frontman de solo's voor zijn rekening en werd het nummer uitgesponnen tot een epos, dat misschien net iets te veel vroeg van de aandacht. Maar de volgende songs werden dan weer allemaal binnen de perken gehouden tot met Olde Worlde de finale spurt werd getrokken. Vanwege de avondklok was er toen nog maar ruimte voor één bisnummer (Magic Potion), maar dat nam niet weg dat de show uiteindelijk iets meer dan twee uur duurde (waardoor voorprogramma Fake Indians diende geannuleerd te worden).

Het enthousiasme in de kleine zaal was aanstekelijk en was ook Saloman niet ontgaan. Het zweet op onze ruggen bewees dat ook wij hiervan genoten hadden. The Bevis Frond bewees in Djingel Djangel dat het nog steeds bestaansrecht heeft.

De foto's werden genomen tijdens het concert in Het Depot op 17 april.